雪尽青门弄影微,暖风迟日早莺归。如凭细叶留春色,须把长条系落晖。彭泽有情还郁郁,隋堤无主自依依。世间惹恨偏饶此,可是行人折赠稀。
南浦多别离,行人去相续。杨柳不知愁,春风依旧绿。
今古凭君一赠行,几回折尽复重生。五株斜傍渊明宅,
千树低垂太尉营。临水带烟藏翡翠,倚风兼雨宿流莺。
隋皇堤畔依依在,曾惹当时歌吹声。
何事动吟哦,长□翠色和。垂阴千树少,送别一枝多。
带雾笼彭泽,摇风舞汴河。只因隋帝植,民力几销磨。
乳燕黄莺三月时,春风拂地柳垂垂。长条不系行人住,犹向江南送别离。
细雨斜风几日晴,劳劳亭畔又清明。飞花澹澹无颜色,送客依依有性情。
天上青光分列宿,人间高隐托先生。眉痕自好何须画,深浅时宜任变更。
结根挺涯涘(sì),垂影覆清浅。睡脸寒未开,懒腰晴更软。
摇空条已重,拂水带方展。似醉烟景凝,如愁月露泫(xuàn)。
丝长鱼误恐,枝弱禽惊践。长别几多情,含春任攀(qiān)搴。
涯涘:水边;岸。
泫:水下滴。指泪水、露水等。
搴:拔取;采取。
容婀娜,意轻盈,一抹淡烟深锁。灞桥攀尽又还生。
惹离情。
东风吹得春无主,搅乱半天飞絮。王孙马上不思家。
奈何他。
春到枝枝是绿丝,秋来叶叶是愁眉。
灞桥何限经行者,不记寻花击马时。
天南与天北,此处影婆娑。翠色折不尽,离情生更多。
雨馀笼灞岸,烟暝夹隋河。自有佳名在,秦松继得么。