得句如得仙,悟笔如悟禅。弹丸流转即轻举,龙蛇飞动真超然。
禅瑛乃醉,我顾惭道玄。戏将字画当杖拂,与子凭轼相周旋。
笔若运矛槊,手如致裨偏。眼能援桴鼓,心为制中权。
弃捐尺度废绳削,似曲还直非方圆。适当庖丁善刀后,但见满纸银钩连。
心眼手笔俱不用,拟向底处观其全。思量不可到,此地无中边。
政似观澜亭上夜深后,满空白月孤光悬。
翠盖相扶两不攲,多情独许见阳窥。千年自有逃形处,聊与清香暂约时。
漂泊生涯寄一萍,胜游长记锦花亭。山来已讶天能巧,春到方知地更灵。
虽许登临追曳尾,却应颜色未忘形。何妨共保千年约,白帽回头笑管宁。
柳暖莺多语,花明草尽长。风流在诗句,牵率绕池塘。
叫切禽名宇,飞忙蝶姓庄。时来真可惜,自勉掇兰芳。
塞门春已暖,连影起蘋风。云梦千行去,潇湘一夜空。
江人休举网,虏将又虚弓。莫失南来伴,衡阳树即红。
潇湘浦暖全迷鹤,逻逤川寒只有雕。
谁向孤舟忆兄弟,坐看连雁度横桥。
一闻飞锡别区中,深入西南瀑布峰。天际雪埋千片石,
洞门冰折几株松。烟霞明媚栖心地,苔藓萦纡出世踪。
莫问江边旧居寺,火烧兵劫断秋钟。
南客西来话使君,涔阳风雨变行春。四邻耕钓趋仁政,
千里烟花压路尘。去兽未胜除狡吏,还珠争似复逋民。
红兰浦暖携才子,烂醉连题赋白蘋.
一水绕孤岛,闲门掩春草。曾无长者辙,枉此问衰老。
高眠当圣代,云鸟未为孤。天子征不起,闲人亲得无。
猿猱狂欲坠,水石怪难图。寂寞荒斋外,松杉相倚枯。