旭日明台榭,微风散绮罗。树阴凉翠合,莺啭落红多。
阒寂怀人处,间关奈尔何。岭南天气好,二月已清和。
落叶空庭扑面飞,一镫如豆换征衣。百三十日岁云暮,万五千人吾曰归。
长吏继庖空仆仆,老兵劝酒转依依。重衾无限萧闲梦,犹绕江屯铁甲围。
魏王堤暗雨垂垂,还似春残欲别时。
传语西风且停待,黛残黄浅不禁吹。
最爱纤纤曲水滨,夕阳移影过青蘋.东风又染一年绿,
楚客更伤千里春。低叶已藏依岸棹,高枝应闭上楼人。
舞腰渐重烟光老,散作飞绵惹翠裀.
撩烟拂雨画桥边,日送行人剧可怜。更恨西风斜照里,摧残犹带一声蝉。
多情爱垂柳,妙手孰传神。临水自怜影,无风亦动人。
消磨燕地冷,袅娜楚宫身。更念鹑衣士,年年早报春。
棹(zhào)举,舟去,波光渺渺,不知何处?岸花汀(tīng)草共依依,雨微,鹧鸪相逐飞。
天涯离恨江声咽,啼猿切,此意向谁说?倚兰桡(ráo),独无聊,魂消,小炉香欲焦。
片帆孤舟,举棹远去,茫茫水国,渺无涯际。在苍茫之中,唯有鹧鸪相逐而飞,点缀着生意。
心情惆怅,仿佛江水也在呜咽,猿声更加悲切。心中依依的乡恋,无处可诉。在百无聊赖时,只好倚栏消遣。此刻,时已晚,香将燃尽。
兰桡:兰舟。欲焦:将要烧成灰烬。
濯濯烟条拂地垂,城边楼畔结春思。
请君细看风流意,未减灵和殿里时。
御苑千行远接天,碧如轻浪细如烟。只愁春去花如雪,几度临风倍黯然。
山名丹凤未应虚,为有高人始结庐。种菊经年堪自老,味兰如昔肯忘予。
缄来开视惊时久,梦里相逢叹日疏。无耐凤雏亦飞去,从今谁寄造门书。