天忘下土秋悭雨,千里膏田半欲枯。云脚怪他山外过,风声撩我望中孤。
郊亭谩阻欧公兴,方社空遗董子图。野老数惊鸣垤鹳,一瓢谁倒慰来苏。
君侯坐问所从谁,极口惟谈顺子奇。
可叹今人多不让,始知无择解称师。
缶击何分秦胜负,璧还不是赵存亡。
最怜恃勇偏轻举,直挟君王冒虎狼。
冈头老桧不记年,古父约以千龄传。
高枝凌兢倚北斗,低枝犹藏万岁烟。
蟠根直与地争固,不许蚓穴通黄泉。
阴森古怪神物附,雨晦每见蛟龙骞。
贤哉乐天真逸者,手植苍桧今宛然。
元和元丰五十纪,婆娑下委才及肩。
信此千龄尚虚云,几见海变丘陵迁。
乃知不为斤斧夭,不在涧底与山巅。
山扉献幽异,十步九攒青。常以崄为绝,不知空更灵。
樛香云溜写,谷午日光亭。何俟桃花水,居然问采苓。
戚柲何须剥大圭,雪中摩厉远提携。招祈诗罢无人和,日暮呼鹰梦泽西。
秩祀非同使碧鸡,出门苑马踏春泥。归途泊处榴花发,千树鸣蝉麦穗齐。
廿载风烟隙里过,栖栖车马问如何。焚将蜡屐存冰卷,幻出家山学黛蛾。
但说青蚨装陆贾,宁知白鹤瘦东坡。勿矜名下人争袭,丘壑胸中胜事多。
瀼东瀼西农亩,巷南巷北人家。白露秋香鸡黍,绿云春霭桑麻。
南望江南满山雪,此情惆怅将谁说。徒随群吏不曾闲,
顾与诸生为久别。闻君静坐转耽书,种树葺茅还旧居。
终日白云应自足,明年芳草又何如。人生有怀若不展,
出入公门犹未免。回舟朝夕待春风,先报华阳洞深浅。