林间花自飞,物理不应悲。
偶对飘残地,休论艳发时。
有情香水面,无数点河湄。
蜂蝶含馀意,徘徊绕旧枝。
蚕眠金字迹煇煌,盥手临池细炷香。谁令女人偏好善,有情皇帝李三郎。
郴阳叨预校群英,二十年来一梦惊。往日下帷搜俊异,见君落笔已纵横。
才高固可万人敌,志大欲图千佛名。谁念先生今老矣,披蓑倚杖看岩耕。
王郎身如椰子大,胸蟠万卷犹能载。少年著足名利场,归来卜筑红尘外。
太虚为室月为烛,四海诸公常所会。穷阎陋室天下贵,驽奴丰车多覆败。
坐收浮念得此生,如鍊真金岂常坏。是中本自无亏成,坏与不坏亦何在。
请君直下赋一言,要识所存当默解。
画如禅有派,此派自公麟。试我银丝发,幻渠金色身。
淡无脂粉气,清与雪霜邻。具眼须珍惜,休将示俗人。
谁见匡庐百叠苍,轺车八月下浔阳。天开画障芙蓉出,风约银河瀑布长。
秀色从来堪揽结,壮游还待发文章。因君忽动江湖兴,便儗东林问草堂。
蓟门秋风天早寒,潞河生波杨柳残。沙尘吹衣日色薄,仙郎九月辞长安。
长安东下浮官舸,去去心驰大江左。人情往往计南北,委顺知君无不可。
忆我前年入国门,连珂接佩多乡人。岂无同朝欢,不及同乡美。
萧条逆旅中,吴音更堪喜。宦辙羁人不得齐,一朝散去各东西。
向来坐客日以减,子行更使吾惋悽。何如重为交游惜,再世通家非一日。
况也葭莩添姻戚,人生得意无南北。我漫惜君君自适。
建业江山天下奇,圣皇昔此开鸿基。穹宫杰构比丰镐,列职分曹同保釐。
百年形胜真雄壮,奕叶名家更清畅。画省雍容如列仙,簿书萧散清而閒。
坐曹读书百不关,有时骑马看钟山。
杖头驴背又微吟,君出深山我入林。邂逅不须交一语,春来花鸟总关心。
漫从西域度流沙,八月虚回奉使槎。天上白榆那可摘,归时只得带榴花。
车遥遥兮,马骎骎。送君行兮,河之阴。望而不见兮,伤我心。
车遥遥兮,马萧萧。送君行兮,河之桥。望而不见兮,俾魂消。
车遥遥兮,马翩翩。送君行兮,山之巅。望而不见兮,涕留连。
车遥遥兮,马騑騑。送君行兮,江之矶。望而不见兮,泪沾衣。