清才郑小戎,标的贵游中。万里云无侣,三山鹤不笼。
香和丹地暖,晚着彩衣风。荣路期经济,唯应在至公。
河伯应窥豹管斑,放船秋水不生澜。洋洋得济非无命,题满新诗赵魏间。
袅袅薰风霭建章,衮龙高倚凤楼墙。旌旂披拂霏霞烂,鸳鹭联翩剑佩光。
角黍宴排天正午,琼浆杯满席生香。一声天语千官坐,响彻云霄瑞鸟翔。
漫说乘槎犯斗牛,几人击楫向中流?鱼龙秋夜沧波冷,风雨中原王气收。
一自汉皇沉璧马,几回明月照沙头?安澜谁使淮黄合?去入沧溟到十洲。
朱荷同根生,绿叶相间荣。秋风片片落,波上逐浮萍。
愿结同心子,莲房共自成。
卢谿郡南夜泊舟,夜闻两岸羌戎讴,其时月黑猿啾啾。
微雨沾衣令人愁,有一迁客登高楼,不言不寐弹箜篌。
弹作蓟门桑叶秋,风沙飒飒青冢头,将军铁骢汗血流。
深入匈奴战未休,黄旗一点兵马收,乱杀胡人积如丘。
疮病驱来配边州,仍披漠北羔羊裘,颜色饥枯掩面羞。
眼眶泪滴深两眸,思还本乡食牦牛,欲语不得指咽喉。
或有强壮能咿嚘,意说被他边将雠,五世属藩汉主留。
碧毛毡帐河曲游,橐驼五万部落稠,敕赐飞凤金兜鍪。
为君百战如过筹,静扫阴山无鸟投,家藏铁券特承优。
黄金千斤不称求,九族分离作楚囚,深溪寂寞弦苦幽。
草木悲感声飕飗,仆本东山为国忧,明光殿前论九畴。
簏读兵书尽冥搜,为君掌上施权谋,洞晓山川无与俦。
紫宸诏发远怀柔,摇笔飞霜如夺钩,鬼神不得知其由。
怜爱苍生比蚍蜉,朔河屯兵须渐抽,尽遣降来拜御沟。
便令海内休戈矛,何用班超定远侯,史臣书之得已不。
西陵侠少年,送客短长亭。青槐夹两道,白马如流星。
闻道羽书急,单于寇井陉。气高轻赴难,谁顾燕山铭。
走马远相寻,西楼下夕阴。结交期一剑,留意赠千金。
高阁歌声远,重门柳色深。夜阑须尽饮,莫负百年心。
旷野饶(ráo)悲风,飕(sōu)飕黄蒿草。
系马倚白杨,谁知我怀抱。
所是同袍者,相逢尽衰老。
北登汉家陵,南望长安道。
下有枯树根,上有鼯(wú)鼠窠(kē)。
高皇子孙尽,千载无人过。
宝玉频发掘,精灵其奈何。
人生须达命,有酒且长歌。
空旷的原野被凄凉的风声充斥,原野上长满了枯黄的蒿草。
把马的缰绳系住,我依靠在白杨树上,有谁知道我的怀抱所向呢。
和那些同胞相逢的时候我们都衰老年高。
向北登上汉家的陵墓,又向南眺望长安的大道。
陵墓下面有枯树根,有鼯鼠的巢穴。
刘邦的子孙已经无处可寻了,陵墓前千百年也没有人经过。
陵墓中的宝玉频频被盗掘,神明又能怎么办呢。
人应该对命运保持通达,有酒的时候就该放声高歌。
悲风:让人感觉凄凉的风声,也指凄厉的寒风。饶:多,丰富。飕飕:象声词,指风声。
同袍:同胞挚友。《诗经秦风·无衣》岂曰无衣,与子同袍。
汉家陵:汉代皇帝的陵墓。
窼:巢穴。
高皇:即汉太祖高皇帝刘邦。
精灵:神仙精怪。
达命:知命,通达生命。长歌:放声高歌。
蚁梦功名觉即休,驹阴岁月去难留。
伤念不复并三乐,拟古犹堪续四愁。
松下抱琴尘外境,雨余莳药柳边洲。
老来莫问浮生事,醉后同为造物游。
两度归江汉,重来度浊河。尘容三老谙,驿路二旬过。
霜薄天初朗,风轻晓亦波。太行山色近,西望碧嵯峨。