炎暑遁逃天已凉,日阴苦短夜初长。风声日色尽秋意,海角天涯非故乡。
莺谷久离愁满眼,鸰原一别泪沾裳。客情欲借清吟遣,诗就客情弥惨伤。
重云散尽天如镜,寒雁哭霜冬夜永。
欲写相思寄远人,翩翩过尽无留影。
山寒经月断人行,孤雁噰噰忽一声。
身在异乡兄弟尽,老夫那得易为情。
听说相思情绪,难禁最是秋时。
燕去重增别恨,雁来不服归期。
每说远公栖隐处,乱云□歌石难通。
不是樵夫相指引,无云得到此山中。
月从东海出,冷照玉门关。
征人家万里,梦向月中还。
金闺亦有梦,却行玉关道。
道路不相知,思深各衰老。
胡笳吹哀怨多,奈此关山明月何。
终宵迸泪如金波。
为得近樵渔,閒寻此地居。
省交长闭户,耽静欲焚书。
自爱心情澹,人嫌礼貌疎。
径从荒草没,衰懒不能除。
客里厌厌病过秋,重阳失作雁山游。
起来忽见丹枫树,又是思归一种愁。
苍茫无路入林扃,草色缘阶竹绕庭。满地烟霞朝采药,一天星斗夜吹笙。
兴来自拟骑鲸客,醉后多临相鹤经。何事白云閒出岫,远携官绶下明庭。
酌君白玉杯,送君正黄梅。长安风沙眯人眼,君行暂诣黄金台。
剧辛已老乐毅去,荆棘平地多龙媒。九重深沉四海远,快便谁许参云雷。
黄金台高不易上,并州雄节几尘埃。当时勋业皎白日,馀风表表皆雄才。
龙睛豕腹实异相,肝膈上下罗琼瑰。丹青万物大门婿,妙论尔汝无嫌猜。
同时舒卷一门盛,将见烈火生寒灰。十年早飞不足叹,青云自此亨途开。
我暂追随极天末,有酒取醉长追陪。离亭雨足绿蔽眼,健帆危挂寒风催。
黄金台不知几千尺,劝君窣衣直上首莫回。时和岁丰亦足被君赐,还须远过青山隈。