太华三峰列峻屏,晴霄飞翠下空溟。晓云东抱关河紫,秋色西来天地青。
玉女盆中寒落黛,仙人掌上接明星。乱馀林壑怀遗客,缥缈幽栖赋《采苓》。
塞北胡霜下,营州索兵救。夜里偷道行,将军马亦瘦。刀光照塞月,阵色明如昼。传闻贼满山,已共前锋斗。
千年桧出寒岩罅,掘得根来比金价。
仿佛山阴见此株,寻思却是关仝画。
君不见游尘着空生九州,人其中间悬两眸。
杨花化萍无根蒂,风消水长东西流。
红南下湿人易老,过尽岁年还草草。
长留白日照人间,榆柳浮生转枯槁。
扑纹带绕千花黄,青娥攒眉眉细长。
莫言一尊千万寿,乃翁身命属渠手。
长安城中鬼笑人,水底纸钱能不朽。
今人不见古人心,古人不见今人事。
天上若无长生人,即是古人都尽死。
金凫银雁满江湖,神光夜夜开黄垆。
年经月纬三百卷,平生欲作何人书。
古人去去留不得,我些古人三太息。
今人莫诧山石近视眼,更后十年人不识。
吾今果何为,辄作塞外游。立马南天门,群山郁纠缪。
风吹冒谷云,败絮拥破褠。日光漏其间,金碧乱我眸。
黑者黑如䃜,赤者赤似髹。数峰忽雪白,宛以粉笔钩。
此理不可识,冈峦浩难收。化为曲江涛,万马奔涛头。
阴阳互追蹴,向背纷杂糅。使当作此画,皴法何处求。
方知倪黄辈,足不踏九州。只写江南山,水墨森清秋。
但言江山好,未睹行役忧。宁知点点烟,中有万古愁。
天低落日大,客与孤鸦投。
不怨耽吟瘦,差胜抱病眠。孤心小虫鸟,万物大因缘。
所托无诸妄,其声本自然。篱花纵疏野,照日颇能妍。
雪岭愁云冻不飞,黄沙白草路人稀。
边城春色惟看柳,看到青时春已归。
冈岭如环不可束,登高欲穷千里目。谢公喜搜山水区,柳侯爱记蛮荒俗。
林花艳舒鹤顶红,潭水澄逾鸭头绿。逸兴犹看行负瓢,天籁不劳歌按筑。
怪石突兀当关蹲,老树连蜷卧涧曲。趋庭诗学杜甫吟,志隐篇效苏过续。
悠然归咏舞雩风,何时更濯沧浪足。
故交落莫返江滨,送客何堪又送春。天下有情俱惜别,坐间无语不伤神。
卖花声歇闲深巷,拾翠人稀驻画轮。此日风怀且中酒,朝来惟见绿阴新。
飞鸟晚投林,予亦栖方丈。开帘耿明河,东峰月稍上。
相对道门旧,窅然断心想。观空得县解,超尘指迷惘。
夜静听始清,风泉发幽响。