蘼芜盈手泣斜晖,闻道邻家夫婿归。别日南鸿才北去,
今朝北雁又南飞。春来秋去相思在,秋去春来信息稀。
扃闭朱门人不到,砧声何事透罗帏。
君恩江上波,妾心云中月。波流自东西,月光终不灭。
小栏干上夕阳红,古树根头雪未融。
落尽梅花人易老,主张杨柳是春风。
朝望夫,暮望夫,
一夕化作山石枯。潮水去却回,
行人来不来。
黄四娘家花满蹊,姓名因寄杜陵诗。
孟坚父子编摩久,符玺中郎竟为谁。
秋风一雁过,弯弓登西楼。臂弱弓不满,天高雁难求。
吁嗟流沙外,风雨何时休。三夜频梦君,焉知沉与浮。
况闻霍嫖姚,已拜万户侯。
时人欲作圣贤归,反己由来自不欺。
谈话每虞无十步,持循长恐有虚辞。
砼砼固不为兹必,踽踽宁求可善斯。
吃紧此心常自在,一诚之外靡馀师。
孝是人生百行源,先生於此道弥敦。白头犹作婴儿慕,青佩咸知师表尊。
几十百年绍书种,一方寸地植仁根。霜馀硕果今凋谢,重为斯文忆北村。
南为鹞,北为鹰,侧目下视烟光凝。
梁间燕雀何足问,鹏雏不敢当风棱。
一夜春风春草绿,纵化为鸠犹带目。
九霄翮铩气不折,独敛霜拳向空谷。
炙手自热君自寒,批鳞容易骑虎难。
山中猛虎犹自可,江上短狐射杀我。
红荷楚水曲,彪炳烁晨霞。未得两回摘,秋风吹却花。
时芳不待妾,玉珮无处夸。悔不盛年时,嫁与青楼家。