秋光才满习家池,有客新篇更陆离。胜赏谩宜方外侣,浮名休羡里中儿。
诗成珠玉当谁和,忧在江湖只自知。到处楼头增夜色,樽开且续屡传卮。
清秋望不极,凉月夜还新。河汉初无际,山川共绝尘。
举杯光可挹,起舞影相亲。此兴何曾浅,风流忆古人。
景色平分一半秋,广寒宫阙素光流。嫦娥此夜勤妆束,玉鉴高悬十二楼。
一年一度中秋夜,十度中秋九度阴。
求满直须当夜半,要明仍候到天心。
无去照处情非浅,不睡观时意更深。
徒爱古人诗句好,何堪千里共如今。
空碧无云露湿衣,群星光外涌清规。东楼莫碍渐高势,
四海待看当午时。还许分明吟皓魄,肯教幽暗取丹枝。
可怜半夜婵娟影,正对五侯残酒池。
西风吹月出云端,松柏流光绕石坛。上国山河天广大,仙家楼观夜高寒。
似闻玉杵鸣玄兔,疑有瑶笙下翠鸾。只把酒杯供醉赏,不知零露满金盘。
三秋此夕恰平分,城市人家半闭门。
正忆紫云吹玉笛,忽惊皓月照金樽。
宦情素薄鸿初到,诗兴方浓雨又昏。
不是桂花香自慰,倚栏无语易销魂。
自古中秋月,风骚昨意难。几人亭醉笔,终夕凭危栏。
海际掀鲸目,云端擢露盘。一年相别恨,并与此时看。
月满中秋夜,人人惜最明。悲欢徒自感,圆缺本无情。
天外有相忆,世间多江平。嫦娥难借问,寂寞趁西倾。
西山走下丹砂丸,东山飞上黄金盘。
径从碧海升青天,半湿尚带波涛痕。
初辉淡淡寒不动,月华犹轻桂华重。
黄罗团扇暗花纹,蹙金突起双龙凤。
须臾正面天中央,银钲退尽向来黄。
乾坤熔入冰壼里,万象都无只有光。
平生爱月爱今夕,古人与我同此癖。
去年中秋天漆黑,今年中秋月雪白。
先生旧不论升斗,近来畏病不饮酒。
月下醒眼搔白首,明年月似今宵否?