冻手莫弄珠,弄珠珠易飞。惊霜莫翦春,翦春无光辉。
零落小花乳,斓斑昔婴衣。拾之不盈把,日暮空悲归。
地上空拾星,枝上不见花。哀哀孤老人,戚戚无子家。
岂若没水凫,不如拾巢鸦。浪鷇破便飞,风雏袅相夸。
芳婴不复生,向物空悲嗟。
应是一线泪,入此春木心。枝枝不成花,片片落翦金。
春寿何可长,霜哀亦已深。常时洗芳泉,此日洗泪襟。
儿生月不明,儿死月始光。儿月两相夺,儿命果不长。
如何此英英,亦为吊苍苍。甘为堕地尘,不为末世芳。
踏地恐土痛,损彼芳树根。此诚天不知,翦弃我子孙。
垂枝有千落,芳命无一存。谁谓生人家,春色不入门。
冽冽霜杀春,枝枝疑纤刀。木心既零落,山窍空呼号。
班班落地英,点点如明膏。始知天地间,万物皆不牢。
哭此不成春,泪痕三四斑。失芳蝶既狂,失子老亦孱。
且无生生力,自有死死颜。灵凤不衔诉,谁为扣天关。
此儿自见灾,花发多不谐。穷老收碎心,永夜抱破怀。
声死更何言,意死不必喈。病叟无子孙,独立犹束柴。
霜似败红芳,剪啄十数双。参差呻细风,噞喁沸浅江。
泣凝不可消,恨壮难自降。空遗旧日影,怨彼小书窗。
我方丱角子胜冠,我老君犹鬓未斑。可但孤生多疾疢,也输华馆富清閒。
交情敢忘莺求友,野性终便鹿在山。何日归欤同里社,杖藜来往翠微间。
荒鸡夜唱战尘深,五鼓雕舆过上林。才信倾城是真语,
直教涂地始甘心。两重秦苑成千里,一炷胡香抵万金。
曼倩死来无绝艺,后人谁肯惜青禽。
幽栖出尘表,空翠连松竹。袖得碧苔篇,闲来石上读。
日暝欲忘归,山空人转独。
上得陂陀路转艰,陷轮推马苦难前。
风寒白日少飞鸟,地迥黄沙似涨川。
结草枝梢知里堠,放牛墟落见人烟。
从来天地分中外,今作通逵近百年。
鱼檄才传身已危,英魂烈骨任披离!「华夷」两字书生辨,节义千秋史氏知。
逝去玉楼堪作赋,投来铁匣尚留诗。更闻锻鍊神偏壮,慷慨如歌「易水」辞。
百年心事总休论,堕泪凭看石上痕。竹帛早应传魏胜,河山终不负刘琨。
当时杖履知何在,此日衣冠赖孰存?一自将台星殒后,胡尘天地尚黄昏!
清酒今朝买百壶,拟邀佳客醉屠苏;玉山倒处人争看,可有连城一璧无?
传闻使节下牂牁,天语衔来识圣波。南国衣冠犹似昔,北门锁钥竟如何?
时危还说依铜马,道阻徒劳想玉珂。料得枫宸能烛远,黄麻紫綍不须多。
岸凿青山破,江开白浪寒。日沉源出海,春至草生滩。
梓匠防波溢,蓬仙畏水干。从今疏决后,任雨滞峰峦。
不侵南亩务,已拔北江流。涪水方移岸,浔阳有到舟。
潭澄初捣药,波动乍垂钩。山可疏三里,从知历亿秋。