曹娥卓行传丰碑,越人往往贵女儿。
建炎蔡氏有孝子,事比孝子尤环奇。
自从结发读书史,倜傥不受靮与羁。
乃翁诖误落囹圄,疚心疾首泣以悲。
胡能安坐视父击,朝暮哀诉当旌麾。
府公傥许赎父罪,名隶卒伍所不辞。
不然奋身事征讨,赳赳勇力犹可施。
黄堂沈深身则微,虽有诚恳无人知。
归来静默心语口,此事感悟当以尸。
临河勇决不复顾,纯孝宁不由天资。
缇萦上书解刑网,言虽迫切身无亏。
文本理寃由一赋,孰与捐命如含饴。
杀身成仁古所罕,殆类饿踣齐与夷。
事闻黄屋亦动色,亟诏立祠河水湄。
嗟嗟玄应固不朽,万口至今皆一词。
东嘉夫子好事者,作歌登载仍吁嘻。
异时国史编宋雅,人间重见白华诗。
寒食江村路,东风野渡航。
一篙春水碧,两岸落花香。
飞絮匆匆远,青山故故长。
兹洲自奇绝,底用更寻芳。
情到无聊浅愈深,暂抽书传卜佳音。古人绝少痴于我,举世谁能谅此心。
一自病躯亲药石,终虚俊眼盼泥金。临卬配后天缘改,鸾凤参差直到今。
岁事聿已暮,百卉何摧残。驱车临长河,悲飙激飞湍。
欲济无方舟,行路一何难。陶潜耻折腰,贡禹弹其冠。
出处各有性,焉能违所安。不见飧霞子,飘飖青云端。
青海传烽燧,黄沙入鼓鼙。单于屯塞北,大将出辽西。
落日胡笳惨,悲风汉马迷。燕将有奇石,勒笔待君题。
闻道春可怜,春今竟何许。石竹万家烟,海棠三月雨。
高枫摇落蓟门游,把酒青天夜倒流。世路百年孤凤曲,霜华十月满貂裘。
去燕宁为黄金尽,过赵谁能白璧留。君到故园春草暮,姑苏麋鹿正堪愁。
摆脱微官万里来,非关枝上子规催。镜中苍鬓摘还满,花上青春唤不回。
我筑一溪愚似柳,君工五字老於梅。哦诗肯傍水旁径,剩买长瓶为子开。
太宇星津曲,灵葩帝囿中。
丹房忽三出,宝艳更双融。
采绚仙囊露,香翻沛筑风。
柔祇宁爱宝,元化自为工。
草让中唐瑞,兰嗤下畹丛。
甘泉宸象洽,无独赋青葱。
岁阴休沐坐空斋,集霰飘霙次第来。
仙粉有痕缘幌入,乱花无数觅丛开。
故裘御湿便羔袖,冻醴扶衰藉药杯。
向暮纷纷何所拟,谢家儿姪有清才。