生绡一幅中堂垂,眼前雪景何清奇。悬崖绝壁光彩发,老树幻出琼瑶枝。
云际柴门半欲掩,似是白日将西时。披毡戴笠者谁子,冲泥傍险相追随。
一人前行仰关进,蹇驴失脚双撑持。仆夫荷杖药瓢举,以袖护顶行迟迟。
一人骑马过桥去,桥危溪恶马力疲。二人骑驴各袖手,耸肩觅句寒如痴。
鬅鬙指关向翁语,须慎险峻毋遨嬉。中有一人跨牛背,牛行不动如舟移。
最后二人从二奚,青骡白马光陆离。囊中琴弦冻且折,志在山水谁相知。
吾闻岭南天气煖,群庞见雪嘷如驰。从来此景不易得,固知画者劳心思。
坐令炎瘴尽消息,清气散入诗人脾。
唤起园丁葺小园,喜逢社友访林泉。
莺花世界春方半,灯火楼台月正圆。
闲不待偷皆乐地,趣随所得到吟边。
丁宁莫划庭前翠,留与游人伴醉眠。
万里飘零十二秋,不堪今倚夕阳楼。壮怀空掷班超笔,久客谁怜季子裘。瘴雨蛮烟朝暮景,平芜野草古今愁。酣歌欲尽登高兴,强把黄花插满头。
独坐闲观瑞雪,方知造化无偏。不论林木与山川。白玉一时装遍。
梁苑休寻赋客,山阴莫上溪船。三杯醉□意陶然。梦后瑶台阆苑。
吹帽风初起,那堪吹别离。
才临放騑处,已是听猿时。
楚服裁应短,湘山望转疑。
归期指篱落,莫比菊花迟。
无花地亦香,有鹤松多直。向此奚必孤,山僧尽相识。
佳节初回苦未凉,疏林高下半青黄。
佩茱颇喜人犹健,采菊还怜蝶尚狂。
不惜登山聊举句,欲因戏马漫擎苍。
笑欹醉帽归来晚,稍觉幽庭月似霜。
衰容不似秋容好,坐上谁怜老孟嘉。
牢裹乌纱莫吹却,免教白发见黄花。
黄菊紫菊傍篱落,摘菊泛酒爱芳新。不堪今日望乡意,强插茱萸随众人。
往年当此日,曾寿菊花觞。今日东篱下,看花泪满裳。