门迎上沧水,檐挂老香云。隔岸归蒲供,重林隐梵文。
客寻鸥鹭迹,僧混鹿麋群。虽复嚣尘境,人天路自分。
真官白凤骖,来往菊花潭。篱落龙公长,乡音木客谙。
湫香铁桥远,草色日峰含。共许逢黄野,如今尚一堪。
团团七华扇,名在制久缺。
感君裂纨素,与蒙却烦暍。
入手讶如珪,映容疑学月。
玩之炎气消,握之微风发。
却愿暑长在,无使君暂歇。
众客醉归杯席阑,有客不醉坐长叹。不醉长叹客何苦,请以眼前近事观。
客见南迁丁晋公,拥旄秉轴天禧中。昔岁羁游客此宇,穷秋萧索随飞蓬。
渐达得意忘旧困,手提国柄矜权雄。矜权未足俄南窜,青衫白发穷衰翁。
向者枯荣试回省,何异春宵梦一终。人事纷纭似飞絮,钟漏声中朝复暮。
且脱鹴裘换酒来,与子相从醉乡去。
烈士趋死易,黜己下人难。况乃持柄位,而当功名间。
天宝唐中圮,大盗起幽蓟。伐鼓倾中州,意有摧枯易。
桓桓许公远,持节睢阳郡。孤垒扼贼冲,攻急势危窘。
张公何壮哉,雍丘以众来。誓将同忠义,分持虏羹杯。
慷慨二丈夫,感诺明悲吁。对举两手起,力与扶中区。
空郊乘垝垣,赋锋四周攒。万夫齐一心,就死无悔颜。
夫岂威令使,化公心如丹。兵尽粮饷绝,重围气逾烈。
龙枯无一勺,虎腾坠穷穴。帐下万金士,霁云特雄杰。
乞师贺兰府,啮指如枯檗。七日哭秦庭,何谢楚臣节。
邻藩救不来,呱呱守埤哀。天胡不我吊,竟使孤城摧。
沈痛数忠良,委骨鲸与豺。王师遂破贼,天王归京国。
持久全江淮,实由二公力。遗烈在宋人,食公河之津。
我闻唐天子,命远守宋民。张公何为者,单车投远舍。
开门授之柄,引己出其下。张公仁且英,节义无与程。
但初无睢阳,此功将安成。顾岂沮大节,而下张公名。
意欲觉后来,知人为贤明。
忽悔轻抛云水来,便将鹤去指林斋。生涯琴剑外无物,日逐醉吟中遣怀。
旧隐居常因梦到,尘游动是与心乖。送君翻自嗟羁滞,木叶脱时还计偕。
数程奔走倦征车,喜过蓬仙旧隐居。秀气峰峦排户牖,清风楼阁锁图书。
一从高步东山起,重见深秋少室虚。无计墨君堂上看,林间猿鹤共踌躇。
千首诗兼百首文,宗韩之子拾遗孙。吾乡此道嗟几绝,先世馀风喜仅存。
三变声名徒自惜,平生襟抱向谁论。相知惟有贫相见,拨置穷愁付酒樽。
蛹黑春如翳,寒崖举族悬。扑香粘絮落,采汗近僧禅。
聚暗移花幄,分喧割蜜烟。闲房无处著,应架井泉边。
五十莱衣宦海荣,每将忠谠报平生。
暂分竹去宽宵旰,又赐环归近圣明。
人物渺然须引类,东南竭矣愿休兵。
功名自重囊中物,感悟从来看积诚。