谁谓嵩颍客,遂经邹鲁乡。前临少昊墟,始觉东蒙长。
独行岂吾心,怀古激中肠。圣人久已矣,游夏遥相望。
裴回野泽间,左右多悲伤。日出见阙里,川平知汶阳。
弱冠负高节,十年思自强。终然不得意,去去任行藏。
春风吹破万条青,一气陶钧未杳冥。独喜垆前饶翠色,不因秋露怕飘零。
细雨花阴重,轻烟草色匀。惊禽长避客,娇燕却依人。
弦管红楼酒,跧蹄紫陌尘。东风竞游赏,因想杏园春。
闻道云中使,乘骢往复还。河兵守阳月,塞虏失阴山。
拜职尝随骠,铭功不让班。旋闻受降日,歌舞入萧关。
阏氏黄叶落,妾望自登台。
月出碧云断,单于秋色来。
胡兵沙塞合,汉使玉关回。
征客无归日,空悲蕙草摧。【一作李白诗】
宝安山人王仲亨,离奇坎砢犹多能。文心赋手老莫展,乃与怪石争崚嶒。
我闻祖龙得孙枝,卞和拱璧盘双螭。回鸾古文出李斯,玺郎三绝称最奇。
汉东诸侯楚南将,铜符玉节森相向。款文灭没形模奇,一出一入参玄匠。
尔来唐宋不足珍,明兴符篆乖古人。仲亨掘起三百载,半生抱璞仍工贫。
有时得钱但沽酒,蛟螭盘挐入纤手。昆刀切玉如切泥,飒飒鱼凫会飞走。
五羊少年金错刀,先秦小玺争临摹。开轩向余质奇字,雅郑于汝分纤毫。
张穆之,周竹郎,沉雄尔雅为君倡。嗟君高才两相下,往往能兼众所长。
长杨天子幸同文,剞劂何人得似君。雕龙必重谭天衍,载酒先过扬子云。
游丝困无力,欲起重悠飏。芳草落花满,相思春昼长。
青山不识我姓字,我亦不识青山名。
飞来白鸟似相识,对我对山三两声。
数舍茅茨簇水涯,傍檐一树早梅花。
年丰便觉村居好,竹裹新添卖酒家。
野人夜梦江南山,江南山深松桂闲。野人觉后长叹息,
帖藓粘苔作山色。闭门无事任盈虚,终日欹眠观四如。
一如白云飞出壁,二如飞雨岩前滴,三如腾虎欲咆哮,
四如懒龙遭霹雳。嶮峭嵌空潭洞寒,小儿两手扶栏干。