早晚辞沙漠,南来处处飞。关山多雨雪,风水损毛衣。
碧海魂应断,红楼信自稀。不知矰(zēnɡ)缴(jiǎo)外,留得几行归。
关山:历史上著名的关隘而得名,它横亘于张家川东北,绵延百里,是古丝绸之路上扼陕甘交通的要道。
矰:系有生丝绳以射飞鸟的箭。矰缴:意同“矰”。
雪意满前山,苍云落寒树。扁舟人不归,想在溪中住。
孤雁暮飞急,萧萧天地秋。关河正黄叶,消息断青楼。湘渚烟波远,骊山风雨愁。此时万里道,魂梦绕沧洲。
寥寥宇宙间,咄咄古今裹。游者可为纶,飞者可矰矢。
至若乘风云,犹龙有老子。商周几阅代,柱下寄藏史。
西归为谁来,独为关尹喜。将与溟涬游,道德落陈纸。
上下五千言,字字抉玄秘。无名天地根,尔乃是道纪。
虚心与实腹,剌剌含至理。知雄以守雌,涉世混尘滓。
玄同究旨归,守朴而已矣。世衰朴亦散,大道久沦弃。
纷纷知巧场,窍凿浑沌毁。战争蜗角名,攘夺蝇头利。
嗟哉彼世愚,劳扰何时止。焦灼膏火中,长生安可冀。
如何得长生,试请问李耳。此老意云何,不过静者是。
吾翁尚玄默,不共世俗靡。便腹贮大真,冲虑契玄旨。
与物忘町畦,出口泯臧否。息机娱林泉,厌喧避城市。
岸帻南山云,濯足矶头水。客来一杯酒,客去仍隐几。
醉乡并梦境,此外皆尘秕。全生得要术,汗漫托无始。
人拟葛天民,我曰有道器。青牛西去后,黄老恣麈尾。
无心合道真,千古如翁几。倘逢皓发人,关尹若舟起。
欣睹玳筵开,东来佳气紫。
乞得残形返故丘,满江明月送归舟。百年事业随身老,三岛烟霞入梦稠。
花下自吟移短榻,海中相伴有驯鸥。春田鸭粟家尝酝,长醉无人笑白头。
春至衡阳雁,思归塞路长。汀洲齐奋翼,霄汉共成行。
雪尽翻风暖,寒收度月凉。直应到秋日,依旧返潇湘。
阿翁作画如说法,信手拈来种种佳。好水好山涂抹尽,阿婆脸上不曾搽。
颇觉小眠快,便知秋意真。清风论世旧,老圃得时新。
移竹观君子,翻书访古人。可人陶靖节,随意葛天民。
皇帝甘泉受计时,宝奁亲授走冰夷。今朝朝著张骞出,后夜天文李合知。
云绕勾吴分贝阙,春生英簜下龙墀。深惭礼乐光华外,剩得曹刘祖道诗。
荒村尘锁人寂寥,况复寒雨鸣潇潇。一镫在壁凄无色,照见离人魂欲绝。
悲风惨澹千嶂云,破榻病眠愁向君。羡君长吟声独苦,强作微呻答商羽。
灵山仙侣皆嵯峨,嗟余五蕴戕冲和。一齿已足窘百体,万窍怒作殊未已。
愁心夜傍西山飞,梦里征途屡是非。山中一雨瞀昏晓,故园有托归应早。
我闻读书如游山,一空清虚天往还。澄潭水静潜鳞跃,忽芥吾胸生五岳。
闻君筑屋匡山巅,上有古寺名栖贤。归宗瀑挂一千丈,幽愿夙结神区想。
楚越相携岂偶然,忧来坐令佳兴捐。我生邂逅那有定,龙蛇出没影流镜。
幽人滞迹多名乡,君身梦晋非寻常。新诗留听旗亭唱,此日离杯勿惆怅。