地灵丘壑邃,危路入紫烟。
藤萝閟尺水,中有龙潜渊。
青曦弄骄晖,绍兴丙辰年。
嗷嗷周余民,生理谅难全。
令尹谢不敏,来上天公笺。
一念如丝芒,已斡造化权。
夜半雷绕山,雨出山之巅。
凌晨眺四郊,草木亦欣然。
民载神之休,次谓令尹贤。
贤则吾岂敢,庶逭失职愆。
甲兵久不洗,风霾涨尘寰。
兹事非神助,谁其荡腥膻。
物极理必反,否泰如循环。
刘龙傥有意,速起飞九天。
门有车马客,长揖别我归。客行岁云暮,霜雪沾人衣。
居人送客城南道,北风猎猎吹沙草。君今一去来何时,昨日相逢苦不早。
君当为我歌,我当酌君酒。酒酣拔剑起,芒光射牛斗。
宝剑乃神物,请君慎藏之。土花绣涩毋足惜,风雷变化须有时。
断玑零璧散不拾,田父夜惊莫敢藏。青箱世守亦仅仅,深锁何殊尘网凉。
当年有作必写与,楚亦有分旌与璜。时时开视宁忍读,六丁下取须提防。
惟天生才加以学,小子辟席突窥墙。追穿载籍吸元气,浅才薄艳下奔忙。
古者文章重制诰,至今读数常与杨。圣朝责实所弗尚,诸侯侨戍争求良。
由来陈琳阮瑀集,存者纵富已已亡。香山居士尚律切,少陵野老穷铺张。
论诗宗尚见百一,空积腹中千万章。茅亭六月忆新落,左右花草罗丹黄。
终日相呼语不尽,三复共赏味逾长。钟山回首竟终古,三年忽忽永心丧。
独念遗文后死责,名山何日发辉光。
杏花春色望中新,赋就欢冯狗监陈。鞭似祖生先竞着,璞如卞氏晚同珍。
已看剑气冲牛斗,岂为山灵诞甫申。莫道禹门高万丈,雷声震处是通津。
冒雨登山望眼舒,翠微山色拥征车。只看足底烟云合,便是洪荒太古初。
草草事行役,迟迟违故关。碧帏遥隐雾,红旆渐依山。
感激酬恩泪,星霜去国颜。捧刀金锡字,归马玉连环。
威凤翔双阙,征夫纵百蛮。应怜宣室召,温树不同攀。
蟋蟀悲岁暮,起视夜何其。凄凄霜露降,蕙草飒以衰。
薄言子当往,轩车发何迟。聊因一杯酒,慰此平生知。
采采西涧蘋,悠悠怀我思。我思讵能已,君心谅不违。
彩毫漆点新蝉翼,奚墨云磨旧马肝。月落小窗琼佩冷,梦回孤枕玉钗寒。
荼蘼架雪香生宴,么凤笼烟醉倚阑。笑我一春长闭户,柳花填巷卧袁安。
忆昔北寻马子洞,二月风雨三冬寒。乘舟济川浪汹汹,驱车遵陆泥盘盘。
挹君豪名振河悬,走过山阴识君面。燕颔虬髯熊豹姿,当时令我喜欲旋。
吁嗟交道无早晚,谊合斯须倾肺胆。翟公何署死生情,阮籍徒为青白眼。
金樽有酒池有鱼,鱼肥可脍酒可
地冷春无力,野晴天有功。芝兰傲幽谷,蓬藋长东风。
政以身为患,非关诗得穷。且求吾适意,敢拟众人同。