虎踞城边九日台,前年黄花何盛哉。
去年今日濑阳山,三径荒芜手自删。
今年到此百愁有,物情改尽花依旧。
花不能言心自知,嚼蕊徘徊泪盈袖。
黄花时节年年好,我生活荡何时了。
栉沐从教饱风雨,只恐飘零人易老。
客中霜负吹我衣,陇头白云呼我归。
江湖僻处好归隐,月上三更闻子规。
我家书册代耕农,尚祝瓯窭亩一钟。
再筑金台端不昧,高悬水镜亦难逢。
亲闱动喜欣欣色,士论推公趯趯从。
好在黄花归荐寿,秋堂欢笑变春浓。
客中良夜月,恍若故乡明。玉镜光随满,银河影共横。
多情邀我饮,故意伴人行。天际清如水,依稀见五城。
时世重因循,师何独苦辛。洁斋徒众散,刚直里闾嗔。
游艺能济物,旧交多雅人。云山虽好住,住久转劳神。
汉家当日运艰难,一旅中兴梁益间。大业三分原鼎足,孤忠六出尚祁山。
躬耕已负归田约,呕血终教舆榇还。霸气高风两消歇,惟馀天府此西南。
锁江亭中一杯酒,坐看江云自奔走。涪翁去后七百年,尚爱新诗满人口。
我来戎州秋复春,却闭空斋卯还酉。逝将著屐访遗迹,偶厌褰裳涉清浏。
谁令突兀忽眼前,乐事今朝古无有。横江绝壁栖市阛,引策芳畦赴林薮。
筱聚莫莫掩蒙密,泉滴淙淙下幽黝。山前岭洞转谽岈,石上洼尊列窠臼。
惊开玉峡贯长风,兀立苍檐出重阜。行觞古意付流转,座客当时记谁某。
庙堂迁谪殊未厌,泉石风流良不朽。留题南渡各依稀,托迹西江何伧丑。
寓公宴坐本偶然,我辈登临差不负。归来小艇剪漪沦,回望幽亭恋楹枓。
山翁有约褰白云,更挈黄柑泛瑶斗。
生绡一幅中堂垂,眼前雪景何清奇。悬崖绝壁光彩发,老树幻出琼瑶枝。
云际柴门半欲掩,似是白日将西时。披毡戴笠者谁子,冲泥傍险相追随。
一人前行仰关进,蹇驴失脚双撑持。仆夫荷杖药瓢举,以袖护顶行迟迟。
一人骑马过桥去,桥危溪恶马力疲。二人骑驴各袖手,耸肩觅句寒如痴。
鬅鬙指关向翁语,须慎险峻毋遨嬉。中有一人跨牛背,牛行不动如舟移。
最后二人从二奚,青骡白马光陆离。囊中琴弦冻且折,志在山水谁相知。
吾闻岭南天气煖,群庞见雪嘷如驰。从来此景不易得,固知画者劳心思。
坐令炎瘴尽消息,清气散入诗人脾。
唤起园丁葺小园,喜逢社友访林泉。
莺花世界春方半,灯火楼台月正圆。
闲不待偷皆乐地,趣随所得到吟边。
丁宁莫划庭前翠,留与游人伴醉眠。
万里飘零十二秋,不堪今倚夕阳楼。壮怀空掷班超笔,久客谁怜季子裘。瘴雨蛮烟朝暮景,平芜野草古今愁。酣歌欲尽登高兴,强把黄花插满头。
独坐闲观瑞雪,方知造化无偏。不论林木与山川。白玉一时装遍。
梁苑休寻赋客,山阴莫上溪船。三杯醉□意陶然。梦后瑶台阆苑。