槃槃千丈松,磅礴犯云汉。要为根所持,龙蛇走断岸。
英英西洛花,妙为天下冠。根移枝可易,人为过其半。
君看此灵芝,不与彼共贯。超然自挺立,初不赖根干。
傥可种而植,朱门当烂漫。胡为不可致,图画空传玩。
芝生在何许,可卜不待彖。忠臣孝子家,义夫烈士馆。
吉事定有祥,岂是供好玩。道人律之师,父蛊虽不干。
平生沙门行,报德已无算。向来郭氏阡,盛事传里闬。
青青十亩阴,手植几脱腕。召和不吹律,脩德自幽赞。
至今超山下,百本益璀璨。亭亭卷云涛,濯濯立鹅鹳。
乃知天人间,决定可覆按。野人为作诗,诵实不敢赞。
颜驷老为郎,三世终不遇。奉春脱挽辂,暂见若平素。
功名岂不佳,用舍真有数。况逢尧舜朝,士多无著处。
赫赫金门开,燕子皆鹓鹭。天颜若春温,战栗心恐怖。
奏事幸无他,求福安敢预。李侯衡湘来,朝谒苦未屡。
入对明光宫,爽气回天顾。立持使者节,褒语宣朝路。
自结明主知,千载实旦暮。富贵在子耳,江南那久住。
努力加饭餐,稳上青云去。
惆怅仪容思不穷,记从甥馆坐春风。梅花松菊三知己,剑佩琴樽一寓公。
劫火灰飞家业尽,玉壶冰冷眼光空。盖棺论定知谁似,诗酒风流陆放翁。
红牙词曲拍宫商,秦柳而还最擅长。到处莺花为性命,一生风月当文章。
丛丛著述人千古,草草生涯梦一场。知否游梁门下士,西风古道泣斜阳。
水竹幽闲地,簪缨近侍臣。雍容乘暇日,潇洒出嚣尘。
树对思朋鸟,池深入养鳞。管弦高逐吹,歌舞妙含春。
老子叨专席,欢邀隔缙绅。此中情不浅,遥寄赏心人。
旅窜南方远,传闻北使来。旧庭知玉树,合浦识珠胎。
白发因愁改,丹心托梦回。皇恩若再造,为忆不然灰。
远郎竟何去,别郎不得语。瑟瑟复悽悽,日暮风吹雨。
小雨滴花香,大雨倒垂杨。狂风横艇子,冲散两鸳鸯。
艇子归南浦,采莲独倚橹。莲花叶上红,莲子心中苦。
采莲爱莲花,别郎惜侬家。侬家见郎时,桃腮柳叶眉。
眉梢翠初润,含情羞一瞬。分明云母屏,映出鸦雏鬓。
宛转取郎怜,别郎尚依然。还将见郎貌,送郎出门前。
念尔无机自有情,迎寒辛苦弄梭声。
椒房金屋何曾识,偏向贫家壁下鸣。
蜻蜓斜日立帘钩,燕子新晴语柁楼。熠熠晚花随意得,茫茫春水此生浮。
无官可缓三人带,有子能胜十具牛。老大拂衣归去好,莼鲈何必待清秋。
看山殊慰十年盟,隐计犹怜尚未成。到日云霞如有意,归时猿鹤岂无情。
丹崖翠壁皆留咏,瑶草琪花半识名。此去清凉应笑我,劳劳城市欲何营。
炉峰落日紫烟孤,江上扁舟失梦馀。乞我博山修净供,要知触处是匡庐。