陶唐天子调八风,凤仪兽舞明廷中。
谁知鼓腹行歌者,复有山中击壤翁。
短袖单衣露两肘,野状村容不自丑。
掀髯笑傲肩相随,共道帝力我何有。
柳谷饯日旸谷宾,老翁那记昏与晨。
一作一息有出入,时耕时凿无冬春。
蓂荚开残又朱草,生来未识平阳道。
海隅赤日烧九州,寰中息壤汩洪流。
已见天戈挥丹浦,更闻风伯殪青丘。
老翁其间百不忧,直从红颜到白头。
君不见许由逃尧劳步履,巢父洗耳污清泚。
华封老人费言辞,康衢小儿强解事。
姑射丰姿虽可珍,神仙仿佛信难真。
君看击壤千年后,多少行歌带索人。
遥山明如罨画,玄冬暖剧青阳。喜见滇云旧侣,重到并州故乡。
几席近涟漪,枕簟依林樾。琴声歇流水,扇影却明月。
凉襟何逍遥,炎歊坐超忽。
无柰旅怀多,村酤引睡魔。醒醒不成寐,枫叶助吟哦。
坐窗雨萧萧,出户泥活活。
旅食向六旬,淫霖破七八。
旧新佳客断,局陋不可活。
钟郎卷衔袖,诗与人秀发。
诵之未数纸,骤觉阴氛豁。
壮如秋涛涌,清比哀玉戛。
骚人咏香草,不足供采捋。
诗人深堂奥,掉臂欲排闼。
应接殊不暇,愧耻那容刷。
正宜长聚集。慰我抱饥渴。
不见动十日,有力苦见夺。
转头二十年,梦觉几电抹。
我甘鼯五穷,子亦狼载跋。
川增得深敬,外此本毫末。
别语忽见谂,回肠隐胶葛。
乘除等寒暑,休王有回斡。
豫章出林迟,出乃千丈拔。
天居五云处,往矣侪俊杰。
当念淮出阳,有人晞短发。
噬肯回叶舟,谭妙共蔬粝。
烟林红翠已班班,雨后春工不暇悭。
付与笙箫三万指,平分彩舫聒湖山。
小结幽亭倚大江,万竿深处听飞泷。横琴试鼓湘妃怨,彷佛鸣珂过北窗。
云日苍茫合,东郊暮雪时。古台斜落影,青嶂迥含姿。
泽静龙蛇远,山寒雁鹜饥。亲交半丘墓,愁诵七哀诗。
野衲还山去,深居第几重。遥知岩石侧,犹有汉唐松。
施食下林雀,安禅护洞龙。寄言诸老宿,春晓待飞筇。
河东止一家,夫妇俱老瘦。膝下无儿孙,篱外无鸡狗。
我来度木桥,疾走出门候。麦饭杂菜羹,呼佛不离口。