剑光沥尽文成血,野鸟啼堕楼居月。
茂陵玉碗土花青,不注天浆餐玉屑。
金仙百尺寒亭亭,千人万人挽不行。
委身只识秋风客,肯与汉贼求长生。
柏梁台边鬼摇扇,露盘惊破铜花片。
孤瞠泣断灞城秋,两汉正无忠义传。
江上春肥衰草生,林梢烟暖乳鸠鸣。
青山与我一面雅,白鸟令人双眼明。
云净有时看雨泣,水平无处觅溪声。
折芳弄翠浑閒冗,时与樵渔错杂行。
昔人博物岂虚传,自斸龙泉古狱边。
今代司空应见惯,斗间何用气冲天。
缫得新丝白,将来织素缣。
自惭非锦绮,尚被舞人嫌。
金雁尘香暗风弘,红缋风紫阁秋千。
园林寂寞无客燕,一段春是杜鹃。
帆影宵仍远,山容午始开。水禽无意绪,飞去又飞来。
公表问东风何事,断送残红,便拚归去。牢落征途,笑行人羁旅。一曲阳关,断云残霭,做渭城朝雨。欲寄离愁,绿阴千啭,黄鹂空语。遥想湖边,浪摇空翠,弦管风高,乱花飞絮。曲水流觞,有山公行处。翠袖朱阑,故人应也,弄画船烟浦。会写相思,尊前为我,重翻新句。
正一轮明月,两袖清风,画栏同倚。天上三星,照夜凉词丽。
锦瑟高张,金樽共酌,作风流高会。对酒当歌,看花秉烛,谁知吾意。
老境侵寻,诗情豁落,忽忽流光,去如流水。屈指而今,几美人高士。
醉把花枝,狂挥兔颖,任墨痕翻袂。莫负良辰,明朝月出,约重来是。
朔风起,鸿雁来。遥传苏武讯,直过李陵台。万里关山和月度,几行书字拂云开。
群飞远浦凫鹥乱,阵落平沙鸥鹭猜。自是随阳向南去,非关避雪待春回。
数声惊起闺中怨,夫在边头何日见。水长天远若为情,月下停砧泪如线。
萧洒武夷秀,兹人美且偲。治经通古学,应务富时材。
盍在脩书选,行须造币回。更研轻重术,归奏阜民财。