鹊岩烟断玉巢欹,罨画春塘太白低。马踏翠开垂柳寺,
人耕红破落花蹊。千年胜概咸原上,几代荒凉绣岭西。
碧吐红芳旧行处,岂堪回首草萋萋。
空馀马鬣五湖隅,不见巫阳降紫都。万里云山栖大鸟,廿年风雨泣诸雏。
及门尽望西州树,此地曾还合浦珠。回首音容竟何处,白杨萧瑟惨啼乌。
众草穿沙芳色齐,蹋莎行草过春溪。闲云相引上山去,人到山头云却低。
风竹萧萧昼掩门,久无筇屐破苔痕。忽传江上青衫客,来访溪南黄叶村。
千里相思劳仲悌,一人知己感虞翻。文章自是吾生事,试与高贤共榻论。
天落长河燕尾分,一篙新涨浩无垠。孤蒲叶矩平涵绿,杨柳风微细蹙鳞。
棹倚沧州迷蜃窟,鸥眠红雨落花津。应知巴蜀消残雪,万里流来一样春。
海波不起天风小,大鹏塌翅老荒岛。饥来乞食向小鸟,瓦缝粮空不能饱。
莺鸠飞抢纷榆枋,大鸟承讥黯自伤。天寒岁暮霜风急,云翼垂垂渐非昔。
君不见,天马踔蹄九垓褊,泥龙宛转石濑浅。龙侪蠙獭马槽枥,过者谁能一回睫。
徒闻邱平垄灭时,披榛破莽珍鳞骨。噫吁嚱,天苍苍兮野茫茫,天荒地老悲恨长。
白日速兮岸谷忙,一笑人间墓草荒。下为流丐上帝王,美人才士纷道旁。
身命化作黄埃黄,古今不独此鸟有如此,胡为为之俛仰摧肝肠。
且图日倒三百觞,醉挟巨管追电芒。砊磕淫裔莫敢当,矫首嘘气紫玉光。
上续修霓之修千丈强,吸尽云霾烟冱,与尔青天白日同翱翔。
王生非狂者,乃以善哭称。每至欲悲时,不閒醉与醒。
音词初恻怆,涕泗随纵横。问之无所言,坐客笑且惊。
王生不暇恤,若出诸其诚。嗟我与生友,此意犹未明。
丝染动墨悲,麟亡伤孔情。韩哀峻岭陟,阮感穷途行。
涕流贾太傅,音抗唐衢生。古来哭者多,其哭非吾名。
生其偶然欤,何苦摧神形。如其果有为,为尔同发声。
吹角愁中初雁声,相怜相见不胜情。虎头恨在归蒙诏,羊舌交存过穗城。
第宅已空唯拄剑,蓼莪虽废尚携籯。与君同是流离客,聊赠穷途泪一倾。
东邻雨湿火难吹,斗米田家尚可为。
晚稻未舂潮水白,早红先送救公饥。
主恩挥涕湿朝霞,摇落西风素柰花。
犹记绿鬟初覆额,相将女伴选良家。