薄暮风吹一片云,可人滕六张吾军。
铺匀世界能平等,补住梅花得十分。
但使一天长玉色,何须双手裂龟纹。
时清果亦多廉叟,委地珠玑若不闻。
凝云商作雪,顷刻满天涯。
片片疏还密,霏霏整复斜。
映窗疑月影,着地似杨花。
四望浑同色,微茫认黠鸦。
宝花天雨晓纷纷,佛界妆严尽白银。待腊风云初接势,犯寒糟曲若为神。
园中芳草谁能赋,江上梅花独自春。半臂骑驴得佳句,九原谁唤灞陵人。
帽落宫花,衣惹御香,凤辇晚来初过。鹤降诏飞,龙擎烛戏,端门万枝灯火。满城车马,对明月、有谁闲坐。任狂游,更许傍禁街,不扃金锁。玉楼人、暗中掷果。珍帘下、笑着春衫袅娜。素蛾绕钗,轻蝉扑鬓,垂垂柳丝梅朵。夜阑饮散,但赢得、翠翘双亸。醉归来,又重向、晓窗梳裹。
翰林赫奕今如此,莫道人惟旧雨来。庞老终身远州府,刘郎何面向春台。
园宜杏子非时结,溪阔梅花过日开。两地声闻无百里,相望一覆手中杯。
独坐闲观瑞雪,方知造化无偏。不论林木与山川。白玉一时装遍。
梁苑休寻赋客,山阴莫上溪船。三杯醉□意陶然。梦后瑶台阆苑。
二月将临尾,群阴久退潜。只知桃李艳,何复雪霜嫌。
密霰仍先集,飘霙忽散沾。带风成料峭,和雨作廉纤。
江汉初弥望,珠玑亦间兼。片痕才著瓦,斜势渐穿帘。
鸟化辽城鹤,途铺越女缣。落英时斗舞,飞絮或同黏。
直把琼瑶比,谁疑鹄鹭挦。透肌锥共利,洒面刃争铦。
寒怯开闱赏,光凝伴月觇。价增樵市炭,兴入酒家帘。
驻足银妆履,昂头玉裹髯。如何欺煦律,重复困穷阎。
薪乏经朝备,衣因恃暖拈。撷芳游女恨,忧岁老农占。
惜竹频敲叶,愁花旋覆苫。失权悲太皞,助虐有飞廉。
骤降初疑勇,旋消亦讶谦。朔云虽借便,水后可无厌。
纵任阴灵巧,难令木气歼。寒威徒自奋,春气亦时添。
积势方平垄,澌流已坠檐。暗空犹沓沓,近地即佔佔。
远水难遮面,高峰不裹尖。著墙聊画粉,盖地岂成盐。
纨扇惊尘曀,昆岗认火炎。端来荐融释,空复助洳渐。
积润终滋嫩,惊雷亦震淹。东君莫惆怅,杲日待重瞻。
一树疏花发,众芳都不如。向天涯、赠将何处。甚殷勤、暗香留几许。
轻试问、是谁为主。
岁转鸿钧腊已残,东风吹絮下天关。涨添吴楚千江水,压倒秦淮万里山。
翠竹婆娑银凤舞,苍松辗转玉龙盘。不知天上谁横笛,吹落梅花满世间。
老树荒村鸟雀稀,隔溪茅屋午烟微。
黄云压地门深闭,积雪满山樵未归。
一树梅花闲觅句,十年湖海叹无衣。
钓鱼却忆披蓑客,小艇寒江兴不违。