萧条起关塞,摇飏下蓬瀛。拂林花乱彩,响谷鸟分声。披云罗影散,泛水织文生。劳歌大风曲,威加四海清。
十日九风雨,吟边无好春。怀人望南浦,借酒问西邻。
野性陶潜懒,交情鲍叔真。几时连榻话,一洗寸心尘。
猎蕙微风远,飘弦唳一声。林梢鸣淅沥,松径夜凄清。
色比丹霞朝日,形如合浦筼筜.开时九九如数,见处双双颉颃。
噪楼曾报黎囚喜,集棘应占太史祥。修竹寒梅无外事,若为群语对荒凉。
喜怒寒暄直不匀,终无形状始无因。能将尘土平欺客,爱把波澜枉陷人。飘乐递香随日在,绽花开柳逐年新。深知造化由君力,试为吹嘘借与春。
春风如贵客,一到便繁华。
来扫千山雪,归留万国花。
春风就像贵客一般,所到之地立刻繁华起来。
春风吹来时融化千山的积雪,吹过后留下万国的花香。
竹寺西轩共听琴,杏花犹记紫囊吟。溪山老我扁舟兴,风雨知君万里心。
沧海夜潮银汉湿,蓬莱春树碧云深。三年离别尊前话,倾倒何时更似今。
千里还家独抱琴,象山杳在白云林。晚寒莫厌江东路,人倚梅花雪意深。
潇潇风雨闭柴门,只有秋荷池上喧。薄暮溪童双白足,取鱼踏水到篱根。