忆昔儿时衣百花,阿母扶我上戏车。
两岁读书未离乳,书罢寻乳犹归家。
年方十三失阿保,弱冠慈母仙去早。
只今堂上独灵椿,念及庭萱怨露草。
夜来忽梦如儿年,阿保携抱慈母怜。
人生安得常童颠,只作婴儿啼母前。
风行水上真文章,不羽不胫游四方。
妙语缀入牙颊香,意有佳客扬其芳。
美君金璧不愿将,多文为富纷储藏。
牙签玉轴缃缥囊,书船贯月飞虹光。
鼎肉试取一脔尝,珠玑璀璨锦绣张。
痴指快读下五行,虎凤蔚跃蛟龙翔。
尚欲效学鸡林商,遍索伟制丰行装。
哲匠谨勿麾门墙,当遣纸价贵洛阳。
秋日登高望,凉风吹海初。山川明已久,河汉没无馀。
远近涯寥夐,高低中太虚。赋因王阁笔,思比谢游疏。
岸凿青山破,江开白浪寒。日沉源出海,春至草生滩。
梓匠防波溢,蓬仙畏水干。从今疏决后,任雨滞峰峦。
不侵南亩务,已拔北江流。涪水方移岸,浔阳有到舟。
潭澄初捣药,波动乍垂钩。山可疏三里,从知历亿秋。
嗟(jiē)以龙钟身,如何岁复新。
石门思隐久,铜镜强窥频。
花发新移树,心知故国春。
谁能平此恨,岂是北宗人。
叹息着这年老的身体怎么能像年一样循环更新呢。
在石门旁思索了很久要不要隐退,看见铜镜里年老的容貌忍不住再三窥视。
花又开了,路旁移来了新的树,我心里知道这是故国的春天来了。
谁能来扫平心中的不满呢?反正不是佛教的。
嗟:叹息。龙钟身:年老的身体。龙钟,年迈。
谁能……北宗人:当时国家正遭受战火,此句表现自己身为佛教中人对战争的无能为力。北宗:佛教禅宗的一派,以神秀为代表。
普庵非相亦非名,达本忘情不见人。
孤月全收无意识,桂轮独耀绝纤尘。
三祗一念汤消雪,万行须臾火烁冰。
到此何劳声色问,共君本自镜圆明。
若将铜器作天真,背黑面青赚学人。
本性如空含万物,妙明寂照岂容尘。
山河石壁三春雾,空色全彰六月冰。
智自圆明非我所,不拘日月定光明。
知君随寓即能安,久矣家山咏考盘。
幕府漫游从鬓秃,竹作寄傲有书观。
此身讵可忘三省,世路何妨阅万端。
俯仰周旋皆实理,未应只向寓中看。
驱车出严关,触热归路长。一雨群物苏,吾行亦清凉。
漓水自南去,湘流正洋洋。眷言二三友,跋马勤送将。
萧然短长亭,每语夜未央。张子名家驹,千里方腾骧。
杨郎岭中彦,而能敛锋铓。延陵旧所熟,气味固难忘。
向来幕府游,三秀丽斋房。居然出别语,分袂楚粤乡。
人生会有别,勿悲参与商。独有赠言意,临岐更平章。
风俗易移人,宦途剧羊肠。千钧有不守,决去飞鸟翔。
要当勉自持,诗书作金汤。他年相会处,刮目看增光。
为谢桂父老,无泽留一方。惟馀石间字,时与洗苔苍。
风雨经旬只闭门,朝来倚槛已春深。
不知花片飞多少,但觉江城满绿阴。
五日山行复下山,爱山不肯住不间。
此心无着身长健,明岁秋高却往还。