山园晴眺望,风花日暮稀。迟此花间饮,犹得送春归。
正官桥柳润,候馆梅开,暮云凄冽。泽国春归,是烧灯时节。吹绽红蕖,挽低星斗,共水光澄澈。霜瓦楼台,参差似与,蓬壶相接。千骑遨游,万家嬉笑,帘卷东风,弄妆成列。慢舞尊前,看轻盈回雪。来岁今宵,舜韶声里,对六鳌双阙。凤检飞来,玉骢去踏,青门华月。
洛下吟诗侣,南游只有君。波涛归路见,蟋蟀在船闻。
晓月江城出,晴霞岛树分。无穷怀古意,岂独绕湘云。
花掖彤云闪画旗,兰舟送酒怨将离。河桥别后青青柳,肯为他人轻折枝。
悲歌厌听久无襦,倦客翻嫌出有车。杖策岸巾山下路,百钱聊欲饮樵夫。
剑光沥尽文成血,野鸟啼堕楼居月。
茂陵玉碗土花青,不注天浆餐玉屑。
金仙百尺寒亭亭,千人万人挽不行。
委身只识秋风客,肯与汉贼求长生。
柏梁台边鬼摇扇,露盘惊破铜花片。
孤瞠泣断灞城秋,两汉正无忠义传。
江上春肥衰草生,林梢烟暖乳鸠鸣。
青山与我一面雅,白鸟令人双眼明。
云净有时看雨泣,水平无处觅溪声。
折芳弄翠浑閒冗,时与樵渔错杂行。
昔人博物岂虚传,自斸龙泉古狱边。
今代司空应见惯,斗间何用气冲天。
缫得新丝白,将来织素缣。
自惭非锦绮,尚被舞人嫌。
金雁尘香暗风弘,红缋风紫阁秋千。
园林寂寞无客燕,一段春是杜鹃。