篆书朴,隶书俗,草圣贵在无羁束。江南有僧名z6光,
紫毫一管能颠狂。人家好壁试挥拂,瞬目已流三五行。
摘如钩,挑如拨,斜如掌,回如斡。又如夏禹锁淮神,
波底出来手正拔。又如朱亥锤晋鄙,袖中抬起腕欲脱。
有时软萦盈,一穗秋云曳空阔。有时瘦巉岩,
百尺枯松露槎枿。忽然飞动更惊人,一声霹雳龙蛇活。
稽山贺老昔所传,又闻能者惟张颠。上人致功应不下,
其奈飘飘沧海边。可中一入天子国,络素裁缣洒毫墨。
不系知之与不知,须言一字千金值。
枕上雨初歇,庭前花乱开。春风在高树,啼鸟去还来。
残烛犹存月尚明,几家帏幌梦魂惊。星河渐没行人动,历历林梢百舌声。
东风收雪曙光开,春意浓浮柏叶杯。晴日满帘宾客散,寒暄先问隔年梅。
疏竹人家短短墙,绿阴深处水村凉。山风吹断岩前雨,高树蝉声正夕阳。
莫怪村居僻,村居亦可嘉。
仆羸腰带艾,婢傅鬓簪花。
歌罢蛙催乐,酒阑蜂报衙。
门前少车马,惭愧五侯家。
生意玄烟裹,春工毛颖中。
枝头两三蕊,开不假东风。
似到孤山下,斜枝入眼中。
分明岁点雨,欲折又成空。
生意玄烟里,春工毛颖中。枝头两三蕊,开不假东风。
似到孤山下,斜枝入眼中。分明几点雪,欲折又成空。
心怯春寒起未成,起迟又恐负新晴。满窗红日披离叶,料得林郊更丽清。
独上谯楼日一廻,春风桃李满城开。
狂夫欲语无人听,呼取闲云共酒杯。