愚兄文学人皆似,二季才华世共推。旅思何如乡思好,少年那比老年衰。
江南春雨青灯夜,塞北寒云白雪时。杳杳空传鸿雁字,悠悠长赋鹡鸰诗。
尊生道不足,卫生亦无由。微痾忽相侵,坐为肢体忧。
凝冰集寒气,挟纩思重裘。虐
虐吏天资害物深,斯民无耻叹刑淫。只凭豺虎贪残意,肯顺乾坤长养心。
骨肉尽将成怨府,君亲何以致薰琴。终逢族灭令人快,智者为谋岂待箴。
菊苗新擢马兰丛,柳老吹花拂掠空。
闻说先生过山去,钓丝无主系东风。
苦辛垂二纪,擢第却沾裳。春榜到春晚,一家荣一乡。
题名登塔喜,醵宴为花忙。好是东归日,高槐蕊半黄。
武德门前颢气新,雪融鸳瓦土膏春。
夜来梦到宣麻处,草没龙墀不见人。
驱驰万里觐天颜,夜梦红云玉笋班。传道雷霆收北虏,已将霖雨洗交蛮。
陈情白日辞深殿,解绶黄云返故山。洞里桃花烦致意,叶心朱实待人还。
桑弧蓬矢是男儿,故国松楸亦重违。架搆自知惟壁立,绸缪谁敢羡翚飞。
桑麻地狭妻孥笑,堂庑檐低燕雀稀。清世薄才何所用,求田问舍未应非。
东方千里遭旱蝗,嗷嗷赤子何仓忙。使君适来守高密,快意岂复如钱塘。
钱唐绝胜高密好,却背烟花行野草。雕鞍不稳画船安,脱粟易饥香稻饱。
繁华回首得萧条,膏泽如流堪沃焦。吾民无忧使君乐,乐意超然谁最超。
超然台高北城上,使君与民同登望。民爱使君如父母,千载牲醪不能忘。
昔我读公文,今我登公台。台前风景发人兴,再拜公像还低佪。
西瞻穆陵关,东俯琅琊岛。勃海汪洋碣石孤,常山嵚崟马耳小。
潍淄流水更悠悠,叹息前人都巳休。唯有卢遨挟仙侣,至今来往卢峰游。
因招羡门子,便约安期辈。嵯峨切云冠,缥缈凌风佩。
纷然为我集台端,白日连空旌节寒。紫霞深杯和石髓,如瓜大枣行金盘。
就中一翁称地主,调笑群仙迭歌舞。玉壶天开俄项间,碧桃春融千万古。
我幸承清宴,妙诀从此传。会使日轮生月窟,神明无处不超然。
长虹贯白日,当世竞猜疑。人情良难测,天道不可知。
浮生能几时。扰扰欲何为。高名盖四海,百毁终随之。
万缘须尽扫,长笑海天涯。