殷璠裁鉴英灵集,颇觉同才得旨深。
何事后来高仲武,品题间气未公心。
风骚如线不胜悲,国步多艰即此时。
爱日满阶看古集,只应陶集是吾师。
耻将官业竞前途,自爱篇章古不如。一炷香新开道院,
数坊人聚避朝车。纵游藉草花垂酒,闲卧临窗燕拂书。
唯有明公赏新句,秋风不敢忆鲈鱼。
邂逅旧惭无半面,追随今恨只三旬。高才锋颖凌长剑,和气舒迟压九春。
百里莫言犹偪仄,三年亦可薄经纶。古丹应有遗方在,好使灵功被此民。
树头啼鸟唤眠觉,无数柳绵飞入袍。
乱花绕屋水光动,碧虹漏窗春日高。
乳雀趁飞玉蛱蝶,娇鸦啄落金樱桃。
倚栏正欲破閒闷,听得酒声鸣小槽。
往年醉倒先生家,今寄绿洒沧海涯。
此酒到时春已晚,犹应趁得赏残花。
淮甸西头寻禹迹,维州硖石见辀暾。石从厚地分双壁,峰合遥天注一门。
洞泊雨添波浪涌,川陂云接树林昏。会脩故垒防津要,不使奸雄事并吞。
银蟾呵春墨花碧,香落江南浓欲滴。孤山招得老逋魂,白鹤归来楚云黑。
王孙岁晚客京华,衣上缁尘深一尺。小姬未嫁怨东风,夜夜高楼吹铁笛。
自与莺为地,不教花作媒。细应和雨断,轻只爱风裁。好拂锦步障,莫遮铜雀台。灞陵千万树,日暮别离回。
鸟在林梢脚底看,夕阳无际戍烟残。冻开河水奔浑急,
雪洗条山错落寒。始为一名抛故国,近因多难怕长安。
祖鞭掉折徒为尔,赢得云溪负钓竿。
染亦不可成,画亦不可得。苌弘未死时,应无此颜色。