海门山头初日晴,西津渡口寒潮生。沙痕暗长岛屿没,但见渔舟纵复横。
江烟漠漠飞鸥鹭,著底寒鱼冷难捕。霜中渔父扣舷歌,明月芦花不知处。
智者在不惑,君子贵知几。彼昏有耳目,无能辨是非。
蜀犬尽鸣吠,羲轮自光辉。古人不可作,垂涕沾吾衣。
夫君远行役,一去不回头。山头望夫处,日日大江流。
望夫不来化为石,山鸟山花伴孤寂。
袖惹天香隐故庐,一山猿鹤伴清虚。
有人来叩神仙诀,就剪晴云问起居。
蒲帆出浦去,但见浦边树。不如马行郎,马迹犹在路。大舟不相载,买宅令委住。莫道留金多,本非爱郎富。
紫轻半百远分贻,正值文园病渴时。
不液果如孙楚赋,金柯未数上林奇。
断牙颇觉飞泉绕,老态惭非饤玉姿。
无限世间蒸食者,令人那解识檀梨。
昔闻赵州老,老大犹汎爱。说法利人天,机缘不胜载。
当年镇府话,盖以小喻大。具眼领略之,于兹岂无待。
呜呼后来者,见趣远不逮。又闻东坡公,谪居饱鲑菜。
暮年海南住,几席溪山对。自馔一杯羹,老狂犹故态。
最喜霜露秋,味出鸡豚外。乃知作诗本,口腹不无赖。
风流二大士,妙处无向背。在家与出家,相投若针芥。
先生今复然,秀句笔端快。谁云修法供,游戏出狼狈。
一饱待明年,桑麻歌佩佩。
万里同晴八月秋,耆英想像洛中游。相逢笔底翻三峡,共诧人间有十洲。
舞袖卷回云又过,禁钟催散月还留。将诗酬酒吾何敢,早已输公第一筹。
丝纶阁下五云飘,政事堂中八座超。班马文章传旧学,夔龙勋业庆新朝。
宫花露重金茎赐,御柳风清玉佩摇。江海微生叨近侍,也随丹凤舞箫韶。
二妙联英标,眷言顾榛莽。良晤谐夙心,玄谈慰幽怆。
江蘼淡新绿,谷莺闻远响。感此离索情,浩荡烟霞想。
夷白抗浮云,临清延素赏。何因继芳躅,一丘同偃仰。