片片沾芳草,纷纷杂落花。篱寒春雀阵,檐冻午蜂衙。
云密深藏树,溪浑不见沙。小窗风力恶,呼婢莫烹茶。
大学融智门,至善在所止。
明德与新民,贯通无异理。
万折水必东,千古吾晦翁。
考亭追杏坛,犹存舞雩风。
昔者学易堂,粤山宽閒野。
此道闻而知,笃信无虚假。
尚有刘静春,至理共乐循。
我登二老门,天方寿斯文。
服膺善恐失,适正杜邪曲。
当时片言下,问道不隔宿。
学易堂已空,谁与鞭凡庸。
静春正耆庞,抠衣尽从容。
襟谊子崇笃,远来顾茕独。
作诗念清新,愧我言腐熟。
四海皆弟兄,尚友惟辅仁。
春草正碧色,话别同敷陈。
瓦声初听响疏疏,顷刻庭除百斛珠。
寒雀不知来啄米,群鸡粥粥亦相呼。
虚空无处所,仿佛似琉璃。诗境何人到,禅心又过诗。
古驿成幽境,云萝隔四邻。夜灯移宿鸟,秋雨禁行人。
废巷荆丛合,荒庭虎迹新。昔年经此地,终日是红尘。
松竹绕吾庐,户庭匝繁阴。耽此日幽雅,而无尘鞅侵。
好风天际来,于以涤烦襟。花鸟有深契,泉石谐知音。
有时发天籁,妙合无弦琴。上忆千载人,朗然恣孤吟。
春从天上至,偏向禁林多。绿遍瀛洲草,红连太液波。
香风蔼灵囿,佳气绕銮坡。微雨清驰道,应期凤辇过。
随风竟日势漫漫,特地繁于故岁看。幽榭冻黏花屋重,短檐斜湿燕巢寒。闲听不寐诗魂爽,净吃无厌酒肺干。莫道便为桑麦药,亦胜焦涸到春残。
南国春寒朔气回,霏霏还阻百花开。全移暖律何方去,
似误新莺昨日来。平野旋销难蔽草,远林高缀却遮梅。
不知金勒谁家子,只待晴明赏帝台。
二月东风翻作冻,两年春意腊前归。越中儿女燕中长,不识今朝是雪飞。