寒气侵窗野鸟鸣,主人唤客正三更。夜空如墨群峰暗,惟有车灯一点明。
垂垂磴道似天梯,雾绕云遮曙色迷。直上层峰三万仞,要看金顶日升时。
尘凡容我暂相违,衣上风生势欲飞。俯视茫茫云海涌,悬知海底是峨眉。
果然高处不胜寒,金顶遥看大雪山。栏外天低红日小,此身已到白云端。
深渊万丈客心惊,绕树穿云拄杖行。拦道山猿挥不去,牵衣觅食自多情。
巫阳归梦融千峰,辟恶香消翠被浓。
桂魄渐亏愁晓月,蕉心不展怨春风。
遥山黯黯眉长敛,一水盈盈语未通。
漫托鹍弦传恨意,云鬟日夕似飞蓬。
乡关迢遰数千里,场屋蹉跎二十年。三献犹垂卞和泪,几人先著祖生鞭。
风尘漫索长安米,禾黍全荒负郭田。关外贤豪遍投分,赵囊回日满金钱。
危楼高百尺,手可摘星晨。
不敢高声语,恐惊天下人。
我适天边还,君又天边去。忽谩相逢遽别离,牵衣无计留君住。
无计留君住,有意待君回。明年春江花正开,望君船从江上来。
停棹我门前,握手论衷素。相看颜面俱如故,始信天边多雨露。
山寂寂兮无人,又苍苍兮多木。群龙兮满朝,
君何为兮空谷。文寡和兮思深,道难知兮行独。
悦石上兮流泉,与松间兮草屋。入云中兮养鸡,
上山头兮抱犊。神与枣兮如瓜,虎卖杏兮收谷。
愧不才兮妨贤,嫌既老兮贪禄。誓解印兮相从,
何詹尹兮何卜。
山中人兮欲归,云冥冥兮雨霏霏。水惊波兮翠菅蘼,
白鹭忽兮翻飞,君不可兮褰衣。山万重兮一云,
混天地兮不分。树晻暧兮氛氲,猿不见兮空闻。
忽山西兮夕阳,见东皋兮远村。平芜绿兮千里,
眇惆怅兮思君。