寂寂江村路,轻烟晚自生。远峰晴有色,独树煖无声。
渚鹭行看水,溪鱼卖入城。孤舟人不渡,两岸夕阳明。
小院新凉水竹通,鸣蝉声断晚来风。忽然坐睡瞢腾去,不觉残书落手中。
朝是暮还非,人情冷暖移。浮生只如此,强进欲何为。
要路知无援,深山必遇师。怜君明此理,休去不迟疑。
莫说春闱事,清宵且共吟。频年遗我辈,何日遇知音。
逼曙天倾斗,将寒叶坠林。无将簪绂意,只损壮夫心。
地近仙岩日自长,短墙时度竹风凉。楼头古木禁秋雨,槛外危峰倒夕阳。
高榻坐闻金奏响,小桥行近翠盘香。清谈况复陪贤达,始信他年未易忘。
处处征胡人渐稀,山村寥落暮烟微。门临莽苍经年闭,身逐嫖姚几日归。贫妻白发输残税,馀寇黄河未解围。天子如今能用武,只应岁晚息兵机。
满庭多种药,入里作山家。终日能留客,凌寒亦对花。海鸥过竹屿,门柳拂江沙。知尔卑栖意,题诗美白华。
泽国鸿雁集,衡门风雨深。斋居抱行素,恻恻感秋吟。
久怀延陵风,高驾幸过临。惠然襟期合,孰云旷难寻。
既洁樽中醪,载拂床上琴。无言一会易,赖写千古心。
忆昔倾盖时,游集多朋簪。临觞忽不乐,感旧复慨今。
盛时不重来,白发苦相侵。斯文恐将坠,勖尔道自任。
三江多兰茝,地古饶云林。跂望信修阻,尚忆金玉音。
竹西歌吹古扬州,分与延陵第一流。
直节雪霜霜晓槛,虚心风月月明楼。
东南直道辉青史,朔北虚怀动玉旒。
立尽斜阳更新月,缠腰骑鹤此君游。
归去来词书印历,高风千载汝南评。
松间风影有地籁,林下炎天无水声。
行客诗魂同石瘦,主人心事共泉清。
明朝遮日长安去,君亦曹装趣上京。