杳杳芜城起暮钟,亭亭华月照秋容。
便疑碧海依墙堑,云水情知隔万重。
八月大明宫,朝班放会同。
天时郁残暑,圣语似清风。
蕙帐便秋睡,沙堤缓晓骢。
葵心终不已,长望日升东。
谕指严生不惮劳,为君谈笑取临洮。轺车复历秦关险,绣扆新瞻汉殿高。
直使三农归陇亩,勤将尺纸荐英豪。峰岚涧水香山路,想见春风动锦袍。
旗亭说梦一衰翁,说梦谁知在梦中。才替荷花作生日,又看梧叶落秋风。
骚从览揆庚寅始,诗自编年甲子终。还共少年贪把臂,真成临老入花丛。
跨马送君十里桥,桥边野渡几阑□。离情细逐新流水,春色晴看翠柳条。
径山无法与人传,几度亲遭劈面拳。
今日大唐回首去,鼻头元在口皮边。
两山如伏猊,波面忽引首。
江形若瓢然,此山乃其口。
往读西归志,一一未深剖。
及兹亲见之,语巧极雕偻。
妙哉写物功,万像不藏覆。
当时偶然书,信在三纪后。
临流重吁叹,有涕泫襟袖。
君看连城璞,岂但今不售。
千丝万缕画楼前,摇曳东风舞翠烟。试问长年能送客,何如系住别离船。
旧业山中路,春风草又青。雨昏翁仲石,云掩少微星。
州里怀恩泽,乡闾失典型。高风人仰斗,潜德世留馨。
地卜眠牛兆,囊存相鹤经。夕阳闲竹浦,秋雨掩柴扃。
下泽车仍在,山阳笛忍听。我看高士传,谁筑聘君亭。
台柏双枝秀,庭椿一树零。怀贤空洒泪,忍诵蔡邕铭。
五泄佳山水,平生思一游。送子东归省,莼鲈况复秋。
幽探须及壮,世事苦悠悠。来岁春风里,长安忆故丘。