忽然太行雪,昨夜飞入来。崚嶒堕庭中,严白何皑皑。
奴婢晓开户,四肢冻徘徊。咽言词不成,告诉情状摧。
官给未入门,家人尽以灰。意劝莫笑雪,笑雪贫为灾。
将暖此残疾,典卖争致杯。教令再举手,夸曜馀生才。
强起吐巧词,委曲多新裁。为尔作非夫,忍耻轰暍雷。
书之与君子,庶免生嫌猜。
夜学晓未休,苦吟神鬼愁。如何不自闲,心与身为雠。
死辱片时痛,生辱长年羞。清桂无直枝,碧江思旧游。
河南有归客,江风绕行襟。送君无尘听,舞鹤清瑟音。
菱蔓缀楚棹,日华正嵩岑。如何谢文学,还起会云吟。
冻手莫弄珠,弄珠珠易飞。惊霜莫翦春,翦春无光辉。
零落小花乳,斓斑昔婴衣。拾之不盈把,日暮空悲归。
地上空拾星,枝上不见花。哀哀孤老人,戚戚无子家。
岂若没水凫,不如拾巢鸦。浪鷇破便飞,风雏袅相夸。
芳婴不复生,向物空悲嗟。
应是一线泪,入此春木心。枝枝不成花,片片落翦金。
春寿何可长,霜哀亦已深。常时洗芳泉,此日洗泪襟。
儿生月不明,儿死月始光。儿月两相夺,儿命果不长。
如何此英英,亦为吊苍苍。甘为堕地尘,不为末世芳。
踏地恐土痛,损彼芳树根。此诚天不知,翦弃我子孙。
垂枝有千落,芳命无一存。谁谓生人家,春色不入门。
冽冽霜杀春,枝枝疑纤刀。木心既零落,山窍空呼号。
班班落地英,点点如明膏。始知天地间,万物皆不牢。
哭此不成春,泪痕三四斑。失芳蝶既狂,失子老亦孱。
且无生生力,自有死死颜。灵凤不衔诉,谁为扣天关。
此儿自见灾,花发多不谐。穷老收碎心,永夜抱破怀。
声死更何言,意死不必喈。病叟无子孙,独立犹束柴。
霜似败红芳,剪啄十数双。参差呻细风,噞喁沸浅江。
泣凝不可消,恨壮难自降。空遗旧日影,怨彼小书窗。
楼台万瓦鳞鳞,遮尽人间富与贫。
可笑世情刚道冷,不知片片是阳春。
楼台万瓦玉鳞鳞,遮尽人间富与贫。可笑世情刚道冷,不知片片是阳春。
山中有逸民,峨冠大布衣。悠然对松菊,饮酒和陶诗。
落落忘世事,嬉嬉如小儿。超然慕太古,犹将问庖羲。
四皓居商山,名声满天下。一出定汉储,仍作肥遁者。
谷中有芝草,门外无车马。俯仰思古人,富贵视土苴。
一夜天花满世间,群峰失却翠云鬟。何由骑得仙家鹤,看遍东南万玉山。
夷齐圣之清,天地钟间气。仁哉让国心,忠矣谏伐意。
首阳虽饿死,万古终无愧。俯仰怀高风,吁嗟劝来世。