闲携玉川碗,来上尹公亭。一水寂然碧,万山相对青。
诗心留月鉴,樵响隔云听。澹极忘今古,茶烟萦翠屏。
古寺松轩雨声别,寒窗听久诗魔发。
记得年前在赤城,石楼梦觉三更雪。
枯木无华几度秋,断云犹挂树梢头。自从斗折泥牛角,直至如今水倒流。
去去来来霜满颠,贪他毕竟被他缠。挥戈有术思回日,鍊石无功愧补天。
崇让每探刘实论,□疑将续夏侯篇。酣来张袖江头舞,拂尽浮岚月在船。
孤城一上一伤神,佚道犹难信子民。累土莫忧过百雉,结茅今已历三旬。
山来粤北连多隘,地去黔西在接邻。近报荒蛮窥四境,正思戎马泪沾巾。
轮蹄旦旦风尘表,入眼群山青未了。刺藤迎日子先红,荞麦得霜花渐老。
丛祠诡怪画村疃,古寺骞腾出林杪。征衫多次逐飞鸢,下担有时随宿鸟。
初晴得去恨迟迟,独夜不眠忧悄悄。公如老骥暂伏枥,我类游鳞终屈沼。
一朝王事有期会,百里民情同探讨。详于禹贡辨等级,明似离娄烛幽眇。
高依丘垄或微收,低近陂塘翻尽槁。凶荒有数合均一,报应于中又分晓。
不能究实害非浅,傥使从宽恩岂小。兹行到处欲春风,批放莫教分数少。
叩舷恣幽讨,性僻耽林泉。晴旭丽朝采,暖破梅花妍。
低篷何所诣,溪路相洄沿。云木乱无次,隐有疏钟传。
来依妙香窟,冷赏咨秋烟。颇爱胜公书,腕力追平原。
仿佛仙坛记,留证金石缘。苍松起幽籁,风动鸣孤弦。
亭亭影交翳,浩气流眉间。
觑著脚。想腰肢如削。歌罢遏云声,怎得向、掌中托。
醉眼不如归去,强罢身心虚霍。几回欲去待掀帘,犹恐主人恶。
啮膝嘶风径奔駻,花前挟弹回头看。
一鸟不鸣春书闲,野水清清绿阴暗。
松色耸寒青,云庵夜未扃。
行吟满林叶,坐听一僧经。
江獭鸣如鬼,山灯远似星。
自能消冷漠,不用酒盈瓶。