儒衣僧帽道人鞋,天下青山骨可埋。若说向时豪杰处,五陵鞍马洛阳街。
倐烁夕星流。
昱奕朝露团。
粲粲乌有停。
泫泫岂暂安。
徂龄速飞电。
颓节骛惊湍。
览物起悲绪。
顾已识忧端。
朽貌改鲜色。
悴容变柔颜。
变改茍催促。
容色乌盘桓。
亹亹衰期迫。
靡靡壮志阑。
既惭臧孙慨。
先愧杨子叹。
寸阴果有逝。
尺素竟无观。
幸赊道念戚。
且取长歌欢。
倏烁夕星流,昱奕朝露团。粲粲乌有停,泫泫岂暂安。
徂龄速飞电,颓节骛惊湍。览物起悲绪,顾已识忧端。
朽貌改鲜色,悴容变柔颜。变改苟催促,容色乌盘桓。
亹亹衰期迫,靡靡壮志阑。既惭臧孙慨,复愧杨子叹。
寸阴果有逝,尺素竟无观。幸赊道念戚,且取长歌欢。
蛩吟三尾莫添双,呼叫连绵怕性狂。
三尾黑头须用小,尖头独脚始相当。
喂交三尾时常饱,免致虫吟误损伤。
更将三尾频频浴,解使雌雄有彩光。
我爱乐天文,平易更精切。
笔端应有口,心事无不说。
游戏供日用,工巧疑天设。
述情悉毫厘,辨理穷曲折。
如我本欲言,挽我开齿颊。
如人病瘖哑,代我传喉舌。
惊骀拟举步,骏足过如瞥。
弱弧未及弯,强絮已穿札。
抚才初自愧,适意还深惬。
读尽一编诗,胸怀消百结。
酣酣芳意不胜春,一笑嫣然恼杀人。
分寄多情还解否,要教国色在东邻。
悠悠我行迈,邈在天一方。道路无终极,时节异炎凉。
路逢故里亲,挥泣问家乡。妻子离别久,不知今存亡。
中原多白骨,城邑聚豺狼。远去无僮仆,思还绝糇粮。
寄语家中人,远行良可伤。
忆昔同游紫阁云,别来三十二回春。白头相见双林下,犹是清朝未退人。
小妇当垆夜。
夫壻凯归年。
正歌千里曲。
翻入九重泉。
机中未断素。
瑟上本留弦。
空帐临牕掩。
孤灯向壁燃。
还悲寒陇曙。
松短未生烟。
徐州文壤基崇坛。老蔡径尺刳心肝。
铜槃照夜血光碧,上有惨澹双镆干。
请君载书许君死,彻器未竟盟已寒。
了知今人不如古,古人亦有难知处。
张生刎颈殓陈馀。郦儿给印屠诸吕。
劝君结交勿结心,报君多是逡巡人。
救饥重脱嗾獒厄,出淖曾叨食妈恩。
轻言诧心腹,心腹为祸媒。
畏途搀空薄侧掌,要离孤冢空崔嵬。
我愿中堂置瓮常盛酒,后列丝竹前宾友。
细腰灯前拓秋窗,有来白事酹其口。
交亦不必结,名亦不必闻。
燕南氍毹藉地醉,千载一笑平原君。