晋人目二子,其犹吹一吷。区区自其下,顾肯挂牙舌。
春秋书王法,不诛其人身。尔雅注虫鱼,定非磊落人。
湜也困公安,不自闲穷年。枉智思掎摭,
粪壤污秽岂有臧。诚不如两忘,但以一概量。
我有一池水,蒲苇生其间。虫鱼沸相嚼,日夜不得闲。
我初往观之,其后益不观。观之乱我意,不如不观完。
用将济诸人,舍得业孔颜。百年讵几时,君子不可闲。
荡子守边戍,佳人莫相从。去来年月多,苦愁改形容。
上山复下山,踏草成古踪。徒言采蘼芜,十度一不逢。
鉴独是明月,识志唯寒松。井桃始开花,一见悲万重。
人颜不再春,桃色有再浓。捐气入空房,无憀乍从容。
启贴理针线,非独学裁缝。手持未染彩,绣为白芙蓉。
芙蓉无染污,将以表心素。欲寄未归人,当春无信去。
无信反增愁,愁心缘陇头。愿君如陇水,冰镜水还流。
宛宛青丝线,纤纤白玉钩。玉钩不亏缺,青丝无断绝。
回还胜双手,解尽心中结。
相思绕我心,日夕千万重。年光坐婉娩,春泪销颜容。——孟郊
台镜晦旧晖,庭草滋深茸。望夫山上石,别剑水中龙。——韩愈
仲宣领骑射,结束皆少年。匹马黄河岸,射雕清霜天。
旌旗防日北,道路上云巅。古雪无销铄,新冰有堆填。
清溪徒耸诮,白璧自招贤。岂比重恩者,闭门方独全。
道意勿乏味,心绪病无悰。蒙茗玉花尽,越瓯荷叶空。
锦水有鲜色,蜀山饶芳丛。云根才翦绿,印缝已霏红。
曾向贵人得,最将诗叟同。幸为乞寄来,救此病劣躬。
忆昔美人初别时,长亭两岸柳依依。
今日美人天之涯,美人美人胡不归。
忆昔君别妾,分破青鸾镜,
破镜如破心。与妾青相忆,
相忆图久深。忆昔妾别君,
剪断金凤钗,断钗如断肠。
赠君表相思,相思图久长。
一日一日复一日,青镜鸾孤钗凤支。
未必君相思,能如妾相忆。
寒衣剪就欲寄君,长安门外无行人。
雁声半夜西风恶,窗前一片梧桐落。
杨柳春风三月三,画桥芳草碧纤纤。
一双燕子归来后,十二红楼卷绣帘。
吾甥远寄端溪石,留向窗间伴老吟。试墨已看生黑雾,传家尤胜蓄黄金。
一泓润泽含元气,半世研磨用吾心。携到玉堂须有分,老人期望后人深。
高构日登临,庭闱总称心。游鱼出水底,鸣鹤在林阴。
山雨晴留黛,松风夜当琴。地幽多胜事,不惜酒频斟。
明山旧春水,英英含白云。隧墓问谁氏,德人在中坟。
生时等荣乐,亡没谁独闻。纷纷蓬科下,侯王岂辨分。
君看兹垄碣,千载播清芬。