久行多不定,树下是禅床。寂寂心无住,年年日自长。虫蛇同宿涧,草木共经霜。已见南人说,天台有旧房。
五阳未决尚存阴,底事先王卧竹林。
绝口不谈当世务,对天惟有格君心。
住在山深处,门前数曲滩。
近村烟势阔,傍水树阴寒。
钓客嗔棋僻,高人借鹤看。
只愁山水怪,嫌我着儒冠。
鸡鸣霜叶下,月在纸窗寒。
客路千家晓,山居一枕安。
秫收催岁酿,韮种接春盘。
纵有少年梦,其如主事阑。
未彻根源肯便休,炼磨三种愈精修。
发辉自己光明藏,抹过俱胝一指头。
群峰雪覆已超然,绝顶宁同一色边。傥向异中能辨异,虽居偏位不成偏。
入尘直截须明要,在类还殊密造玄。欲混千差通不犯,曹山穿过髑髅前。
平生爱山看不足,支颐远望西山麓。今年身似不羁鹤,竟理飞帆挈行襆。
山中佳处推石公,俯视群峰皆婢仆。怪奇自是惊心魂,秀丽真能扑眉目。
橘林璀灿步障锦,云峦宛转屏风绿。天风不起镜流平,展尽生绡三百幅。
老僧知我非生人,炒栗煮茶频见肃。枇杷花开雪满路,点缀衣巾犹馥馥。
危桥夭矫曲洞幽,别束行縢恣探逐。洞里仙人不我瞋,遍启窗棂驱蝙蝠。
数堆石髓堪采吃,味美胜餐玄圃玉。从今解笑嵇叔夜,俗骨尘缘无此福。
归来恍惚梦中游,欲记旋忘什五六。明春约君共长往,拂石更题招隐曲。
四海九州,如一戯具。
运之失机,人与俱仆。
嗟世小儿,坐旁窥观。
拟指其手,目动心寒。
伟兹邺侯,把握是器。
南西北东,唯所欲置。
先捣范阳,困贼两河。
远猷不施,遗孽遂多。
藉其余智,指令李郭。
尚洗甲兵,二都清廓。
再造有唐,如汉子房。
留封亦谢,高卧嵩阳。
老居上宰,前星嵲屼。
诚动昏庸,阴销篡夺。
寒暑迭运,今三百年。
岩岩英风,俨若在前。
我思古人,心焉密勿。
伟兹邺侯,才不世出。
乾坤义气为虎神,咆哮尚阚谁相亲。浮云满谷随相震,啸地生风鼓气新。
日入山林膳百兽,时清效数宗麒麟。忍饥渡河知仁人,威彰挥爪雄武臣。
戴王秉义无忘噬,作政行苛何诛夷。
竹梢藤蔓冷僧扉,门外苍松忽减围。
鏚药更谁悲远志,摘花犹得访蔷薇。
落潮渔艇晚初阁,上浦风帆健欲飞。
丝管暮年陶写尽,谢公何日复东归。