竹标溪涧蠲民瘼,剑击蛟龙救水灾。四十日升金阙去,半千年后玉函开。
丹藏井底人难得,柏荫坛心手自栽。一段彩云天外至,山翁疑是锦堆来。
天上神仙府,人间道德门。水分千涧远,山拱一州尊。
松鹤心寒暑,雷龙警旦昏。何时登绝顶,潇洒望乾坤。
京城六月日如火,风轩散发执书坐。
顿嫌城市多烦嚣,欲买田庐何处可。
素几茶瓯吹碧香,有客敲扉偶相过。
为言越中好山水,厥土膏腴不偏颇。
魏氏之子文贞孙,玉树临风色瑳々。
读书浙水之东头,蒐今摭古以自课。
夏盖湖光白涌云,福祈山气青孚座。
三江帆上莫天长,八月潮平秋水大。
亭边狝猿长如人,月黑林昏盗山果。
桃源人家疑此是,洞口云深昼无锁。
百壶满醉江南春,击缶高歌儿子和。
西蜀少陵恒苦吟,南阳武侯尚高卧。
文贞昔在贞观中,大节堂堂不终挫。
好将旧学佐朝堂,行见英风振顽懦。
索居何日赋归来,尽理遗书载轻舸。
我昔耕牧岘山阳,门前水田足粳糯。
十年道阻不可归,江上秋风茅屋破。
旧栽松柏空成林,石墙竹梢添几个。
向来耆旧安稳无,每一思之泪交堕。
福源林壑倘见分,卜邻拟住山之左。
客归好语仲远君,岁晚寄书烦报我。
勋名冠绝复全身,两晋如公竟几人。庙枕吴江非故迹,碑横岘首哭遗民。
空坛晓雾沉荒树,断壁秋风埽暗尘。老泪向人收不尽,愁边和雨湿衣巾。
众人耻贫贱,相与尚膏腴。我情既浩荡,所乐在畋渔。
山泽时晦暝,归家暂闲居。满园植葵藿,绕屋树桑榆。
禽雀知我闲,翔集依我庐。所愿在优游,州县莫相呼。
日与南山老,兀然倾一壶。
柳家汀洲孟冬月,云寒水清荻花发。
一枝持赠朝天人,愿比蓬莱殿前雪。
堂馆绿阴皆面水,图书乌几喜无尘。棕榈交叶绕遮井,菡萏倾花故向人。
世事从渠宁分拙,交游于尔觉情亲。澧兰沅芷秋风里,明日南云别更新。
瞿子作官无暇日,南园腊尽未还家。禁春微雪青青草,照眼疏枝细细花。
五两即看飞落日,屠苏应待酌流霞。诗成无使能将意,凫雁寒云满白沙。
采松北山下,日与樵者亲。
寸尺拾遗坠,时以供炊薪。
日跻白云冈,暮宿芳草滨。
疏泉溉其本,镜心澄尔神。
上有千岁鹤,羽仪何振振。
清唳返华表,感时怀凤麟。
下有千年苓,剥落惟本真。
久乃莹雪玉,服之祛凡尘。
清风发万籁,天窍鸣惊人。
严霜肃四宇,玉立古柏身。
桃李众自托,六合惟一根。
梅竹亦有性,岁寒争卜邻。
茑萝尔微彙,愿乞青云津。
逡巡不敢止,百年在兹辰。
凉风四起秋云急,门巷萧森鸟雀飞。
黄叶年年惊岁晚,沧江日日待人归。
经时茅屋淹行李,一系扁舟换客衣。
回首昔曾悲故国,于今临眺意多违。