仙桃欲拂朝真脸,禁柳忙催望幸眉。
不会君王春思别,杏花菖叶在农时。
云避南山晓,天回北斗春。
荣光生八彩,寿色两嶙峋。
冰开御水龙鳞细,日照宫梅麝炷烘。
欲看人间花灼灼,不妨葛藟共春风。
君恩破寒色,天笑觉春回。
先暖延和柳,曾无羯鼓催。
诞敷文德金铃振,尽纳熙河玉律谐。
御柳宫梅动春意,朝来黄鸟亦喈喈。
瑞日晖晖上,非烟冉冉收。
晴川蚕可浴,翠潋荇初流。
扶桑冉冉金乌飞,翠连万朵迎朝晖。琼云捲絮互吞吐,玉女峰头应晒衣。
山深似是蓬莱岛,弱水无波自环绕。五粒松枝千岁桃,中有仙人拾瑶草。
流泉百尺垂晴虹,高阁下瞰冯夷宫。幽亭隔渚对深院,赤阑远见危桥通。
眼前佳景看不足,更爱渔舟两相逐。安得投閒弄水云,来侣鱼虾友麋鹿。
太华峰头玉井莲,开花十丈藕如船。冷比雪霜甘比蜜,
一片入口沈痾痊。我欲求之不惮远,青壁无路难夤缘。
安得长梯上摘实,下种七泽根株连。
晋人目二子,其犹吹一吷。区区自其下,顾肯挂牙舌。
春秋书王法,不诛其人身。尔雅注虫鱼,定非磊落人。
湜也困公安,不自闲穷年。枉智思掎摭,
粪壤污秽岂有臧。诚不如两忘,但以一概量。
我有一池水,蒲苇生其间。虫鱼沸相嚼,日夜不得闲。
我初往观之,其后益不观。观之乱我意,不如不观完。
用将济诸人,舍得业孔颜。百年讵几时,君子不可闲。
荡子守边戍,佳人莫相从。去来年月多,苦愁改形容。
上山复下山,踏草成古踪。徒言采蘼芜,十度一不逢。
鉴独是明月,识志唯寒松。井桃始开花,一见悲万重。
人颜不再春,桃色有再浓。捐气入空房,无憀乍从容。
启贴理针线,非独学裁缝。手持未染彩,绣为白芙蓉。
芙蓉无染污,将以表心素。欲寄未归人,当春无信去。
无信反增愁,愁心缘陇头。愿君如陇水,冰镜水还流。
宛宛青丝线,纤纤白玉钩。玉钩不亏缺,青丝无断绝。
回还胜双手,解尽心中结。