金榜扶丹掖,银河属紫阍。那堪将凤女,还以嫁乌孙。
玉就歌中怨,珠辞掌上恩。西戎非我匹,明主至公存。
相逢一笑又相离,肠断登临送别时。
久占都亭惭重客,秋风回首片帆迟。
汴水隋堤总寂寥,春风吹恨未曾肖。
长条本自无拘束,也向人前学舞腰。
杨子江头流水澌,长安陌上暖风吹。
黄金璎珞雪晴后,碧玉珑璁春尽时。
端的园林俱不及,等闲台榭便相宜。
思量也是多情物,占与人间赠另离。
嘉游未斁(yì),誓将离分。
送尔于路,衔觞(shāng)无欣。
依依旧楚,邈(miǎo)邈西云。
之子之远,良话曷(hé)闻。
同游甚乐未尽兴,君行匆匆又离去。
送你来到大路上,举杯欲饮无欢意。
江陵故地心依恋,遥望西云深情寄。
斯人离我去远方,知心话语难再叙。
嘉游:美好的、令人愉快的游赏。斁:满足,厌烦。誓:同“逝”,发语词。
尔:你。衔:含。衔觞:指饮酒。
依依:依恋的样子。旧楚:指江陵。江陵是古代楚国的国都郢,所以称江陵为“旧楚”。邈邈:遥远的样子。西云:西去的云。
之子:此人,指庞参军。之远:走向远方。曷:同“何”,怎么。
临水送将归,春风折赠时。
而今三丈树,元是手中枝。
滴不尽相思血泪抛红豆,开不完春柳春花满画楼。
睡不稳纱窗风雨黄昏后,忘不了新愁与旧愁。
咽不下玉粒金莼(chún)噎满喉;照不见菱(líng)花镜里形容瘦。
展不开的眉头,挨不明的更漏。
呀!恰便似遮不住的青山隐隐,流不断的绿水悠悠。
抛着红豆相思的血和泪滴也滴不尽,满画楼的是春柳春花,开也开不完。
在风雨中的黄昏后,纱窗内的我怎么也睡不踏实,因为我忘不了旧愁加上新愁。
吃不下去珍美的饭食菜肴,看不到菱花镜里面的容貌也已经消瘦。
舒展不开的眉头,在更漏声中熬着等待不到天亮。
呀!恰巧像那远方遮不住等等隐隐约约的青山,悠悠的绿水流也流不断。
红豆:做相思之意。
金莼:到江南,莼菜应市。莼菜,在我国很早就被视为珍贵食品。
嘉树何年植,秋风万顷黄。寒沙频弄影,落日远浮光。
锡贡珍堪拟,侯封富莫强。孔明亦贻后,负郭只田桑。
兵火频年巳可怜,今来江浒有渔船。穷猿远度藤萝月,小犊深耕桑柘烟。
喜听虞廷初振旅,犹闻范老旧筹边。几回虎帐论心处,坐我春风玉树前。
早潮才过晚潮来,一一轩窗照水开。
鉴面无尘风不动,分明倒影见楼台。