贫女低眉十六七,茅屋西风怨斜日。祇将翠袖度荒寒,未许铅华污天质。
向来众女总怜渠,性格矜高为识书。易得河清难一笑,盛年不偶欲何如?
大河之曲多宽间,牧田枕倚长隄湾。
乌栖鹊散隄树寂,柝木声稀宵欲阑。
牧儿跨马乘凉月,历历绕群高唱发。
幽情逸气生自然,往往鸣鞘应疏节。
歌辞难辨野风高,似述离忧嗟役劳。
徘徊不断何妨近,彷佛微闻已复遥。
长川冷浸秋云白,露草翻光凝碧色。
星疏河淡夜初长,展转空亭奈孤客。
洞箫音律京君明,可怜骨朽不更生。
安得使传哀怨意,为我写之羌笛声。
从美人,拥骏马,涕从横兮垓之下。
累累城上星,河汉流清光。耿耿不能寐,寤言起彷徨。
彷徨立中庭,辽辽夜未央。白云涂我衣,北风吹我裳。
还坐顾四壁,兰灯一何明。缄书寄远道,涕泣下纵横。
倦鸟无故林,游子无故乡。驱车出门去,徒侣相扶将。
物我悠悠付两忘,莫春天气体平康。奇花杂映阶篱烂,佳木频分户牖香。
童冠芳盟六七辈,圣贤名教两三行。呼儿杖策嬉游罢,又复高眠向北窗。
无事时来自得亭,秋风淅淅昼阴清。寻常在世无他技,精白于天是此生。
春风未雌雄,尊酒自贤圣。燕巢楼阁间,莺语花柳静。
少年固长贫,长岁复多疾。闭门取坚坐,到此多事日。
不嫌冷如浆,所要甘似蜜。旧书堆几案,老眼厌涂乙。
不如壁角坐,万事付以实。况今雨泽足,已觉忧患失。
秋成日在望,所至有梨栗。贼报虽未衰,一饱良可必。
数亩幽畦满小园,儿童无事亦嘲喧。水摇日影上檐角,风送花香来鼻根。
病去只留花作伴,客来常欠酒应门。城南旱夌尘埃里,不借春江一尺浑。
闻道张公子,频年被宠光。一清廷尉法,再肃柏台霜。
绝足风云阔,高门岁月长。所期崇令德,汗简看垂芳。