老来懒赋诗,惟有老相随。宿世谬词客,前身应画师。
不能舍馀习,偶被世人知。名字本皆是,此心还不知。
看山不出草堂门,门返萧萧是白云。隐几松风生鹤梦,卷帘秋水爱鹅群。
坐开句曲仙人酒,起读临川太史文。后夜柁楼乘月色,贺家湖上拟寻君。
梦向天边折玉莲,玉莲化作一髯仙。人间此梦诚何梦,疑是濂溪托旧缘。
郊外联佳约,山中结静缘。女墙斜隐雾,人境远生烟。
藉草为茶灶,纫兰当酒钱。平生无长物,一任野情偏。
岁时瞻拜倍伤神,回首中庭泪满巾。斯道未闻缘底事,直惭温饱负吾亲。
木落山呈骨,泉空水反源。
知时秋燕去,负日午蜂喧。
玉粒炊晨甑,金英卧晚园。
岁寒今已暮,身世两忘言。
戚戚多忧思,悠悠悲夜长。摄衣坐窗间,仰睇明月光。
明月有盈亏,轨度岂无常。南箕与北斗,万古不更张。
人事有大谬,天道信茫茫。泠泠山下泉,汨汨谷中源。
中有双鲤鱼,浮游戏波澜。江汉岂不深,欲往道无缘。
风云谅难遇,栖栖守故渊。但恐勺水枯,终为渔者怜。
感此令人悲,置身良独难。
童仆吾何得,亲知子共舟。翻因同好聚,唤此越乡愁。
跃马轻千里,游山慕九州。平生出处意,思共曩贤谋。
重阳从古多伤感,逐客南来重叹嗟。镜里但惊添白发,樽前犹未见黄花。
求仙顿觉三山近,成佛无令一念差。习气平生都扫尽,更凭橘水洗尘沙。
晓行沥水楼,暮到悬泉驿。林月值云遮,山灯照愁寂。