贫居乐游此,江海思迢迢。雪夜书千卷,花时酒一瓢。
独愁秦树老,孤梦楚山遥。有路应相念,风尘满黑貂。
千岩万壑独携琴,知在陵阳不可寻。去辙已平秋草遍,
空斋长掩暮云深。霜寒橡栗留山鼠,月冷菰蒲散水禽。
唯有西邻张仲蔚,坐来同怆别离心。
坐穷今古掩书堂,二顷湖田一半荒。荆树有花兄弟乐,
橘林无实子孙忙。龙归晓洞云犹湿,麝过春山草自香。
向夜欲归心万里,故园松月更苍苍。
故园今夕是元宵,独向蛮村坐寂寥。
赖有遗经堪作伴,喜无车马过相邀。
春还草阁梅先动,月满虚庭雪未消。
堂上花灯诸第集,重闱应念一身遥。
去年今日卧燕台,铜鼓中宵隐地雷。
月傍苑楼灯影暗,风传阁道马蹄回。
炎荒万里频回首,羌笛三更谩自哀。
尚忆先朝多乐事,孝皇曾为两宫开。
亭徼逢秋雕羽轻,良家六郡试雄兵。一年天险卢龙塞,万炬星飞翼虎营。
清笳乍歇闻鸣镝,突骑才回见伏旌。有道四夷方设守,年年长此护神京。
苍颉史籀世既远,斯冰徐张犹善书。国朝杰出吴与赵,俗工纷纷讹鲁鱼。
如锥画沙钗折股,会稽峄山化黄土。尚幸新泉丹井存,更有吴兴能复古。
鸿都石经劫火焚,蓬莱翻刻亦飞尘。二碑屹立颍昌里,字画犹为人所珍。
青城山樵虞阁老,书法中郎名誉早。萧吴杨杜号升堂,昆吾金刀刻刚卯。
华亭李扩心好奇,凡将尉律幼所师。商盘周鼓秦汉石,临摸扫秃千毛锥。
朅来相见娄江沚,铁崖铁限亲曾履。富儿金多招不行,门外求书日成市。
慈亲倚闾思告归,归去匆匆仍索诗。嗟予潦倒丘壑里,迟子铭功书鼎彝。
执手怆然气若丝,艰难此际忍相违。慈颜尚可重逢否?不敢回头恐泪垂。
千里河烟直,青槐夹岸长。天涯同此路,人语各殊方。
草市迎江货,津桥税海商。回看故宫柳,憔悴不成行。
白发初为吏,有惭年少郎。自知身上拙,不称世间忙。
秋雨悬墙绿,暮山宫树黄。同官若容许,长借老僧房。
万里发辽阳,处处问家乡。回车不淹辙,雨雪满衣裳。
行见日月疾,坐思道路长。但令不征戍,暗镜生重光。