忆惜金鞭观玉台,当年并驾尽龙騋。
恰逢居易投诗去,又报奇章袖贽来。
病谢交游空感旧,老无气力尚怜才。
孟阳残锦都能几,莫为诸君更剪裁。
武皇好赋网群英,犹记龙颜赏墨卿。
白玉牒中曾有草,碧纱笼里本无名。
唐诗卒使张穷瞎,国语能令左失明。
老子一生嗜章句,故应天罚遣偏盲。
不多年纪好文章,珍重吾家坦腹郎。志笃尚须开万卷,学成何止擅三场。
功名世济方为孝,冰玉人看亦有光。别后自嗟心力倦,犹能刮目日相望。
响屐廊中金玉步,采苹山上绮罗身。
不知水葬今何处,溪月弯弯欲效颦。
汉有洛阳子,少年明是非。
所论多感概,自信肯依违。
死者若可作,今人谁与归。
应须蹈东海,不但涕沾衣。
忆昔绍兴际,垂髫游上都。舜廊时访道,禹殿日陈谟。
士肄几三代,儿嬉遍九衢。謏闻仍有幸,犹及拜先儒。
喝破炎尘一锡飞,迂程千里访衰迟。
袖中明月无时价,面上清风似故知。
契顺何求惟勇义,参寥欲去且谈诗。
便应立脚五山顶,未死相闻倘有期。
王谢风流堕渺茫,黯然怀旧见新堂。
山无多树夕阳远,梅始一花春意长。
燕去有时来画屋,鹤飞何日到青冈。
休言枉洒新亭泪,犹胜如今似醉乡。
笑矣乎,冰山之高兮不可恃,
炙手之热兮有时已。幕燕釜鱼门如市,
归去来兮寻栗里。笑矣乎,
孤松可抚菊可餐,浮云富贵过眼矣。
元鼎元年东有兵,未央催班不待明。龙骧虎步拥旄出,蚁蚁部曲随鸣钲。
三千珠履皆上客,囊中有锥谁为发。莫歌雌兔眼迷离,长城可倚知在谁。
千羊不如一狐腋,草底寒虫漫啾唧。两口四目未必智,天下奇才余星坠。
舟中指可掬,冀北马群空。漆身吞炭为国士,射足接处谋已同。
义感丹诚虹贯日,坛上成功方顷刻。纵有明珠千丈长,安能保得头常黑。