一晌温存爱落晖,伤春心眼与愁宜,画阑凭损缕金衣。
渐冷香如人意改,重寻梦亦昔游非。那能时节更芳菲。
荏苒霜华改鬓丝。自从青镜见颦眉。杜鹃啼彻落花时。
屏上有山非小别,钗头无凤不常离。一泓清泪影娥池。
花与残春作泪垂。何论茵溷已辞枝。怜花切莫误情痴。
听雨听风成暂遣,如尘如梦最相思。肠断都不似年时。
朝班尽说人宜紫,洞府应无鹤着绯。
从此玉皇须破例,染霞裁赐地仙衣。
有酒且莫斟,听我歌一曲。
所歌无长语,江梅倚修竹。
炯炯寒露冰,皎皎白驹谷。
粲粲能赋人,日日对高躅。
诗如何水曹,发兴扬州牧。
味入傅岩翁,调鼎国受福。
桃李岂不华,入景混凡木。
偃蹇有长松,穷年相照瞩。
回合空山万叠苍,磻溪投钓此开疆。儒家俎豆连洙泗,战图戈鋋接楚梁。
四岳子孙终海屿,诸田意气尽尸乡。不惟仲父能轻重,形胜由来自霸强。
四年不预茱萸会,欲倒西江浣渴心。弟劝兄酬俱契阔,天高地迥独登临。
忽闻紫雁愁先破,未见黄花意更深。眼底故人多白发,秋风衰谢畏知音。
海日苍凉两鬓丝,异乡飘泊已多时。欲为散木居官道,故托长桑说上池。
蜀客著书人岂识,韩公卖药世偏知。道涂同是伤心者,只合相从赋《黍离》。
徐稚卧不起,青衫老柴门。仲舒著繁露,要明王道尊。
相逢非竟日,此怀谁与论。朗咏鄱阳篇,江南烟雨昏。
沉檀应在骨,龙麝自薰心。千载吟蕲竹,清雅少知音。