清晨过龟山,水势凌日盛。突兀淮渎祠,空影浮相映。
我思无支祈,何得窃权柄。古后逭其诛,后世及以政。
夏鼎民可知,鲁囚吾不敬。廿里老子山,私念未及竟。
大风翻然起,天水势一迸。长桅势忽倾,连舫声相并。
有力皆上掀,无雷欲下轰。南辕折不回,退鹢旋复迎。
众喊张臂持,万沤陷胸迸。竭力乃抛锚,遇浪如碰钉。
鼓轮就浅濑,牵绳依幽屏。船身顿而蹶,蟆腹号以膨。
激石居未安,得雨势益横。家人吐狼藉,水鸟飞觇矎。
我心知其故,且卧待起定。召寇固有因,论理亦太横。
欹枕久不宁,搴帷若有侦。何物类狝猴,跳踉赤臂胫。
大笑至口耳,其语乃可听。轻薄神所羞,冯暴尔何轻。
但遣稽程期,未至忧性命。寓老启方幼,威福惟予正。
庚辰与童律,不用且久病。世人不悟此,辄思与我竞。
大鹏犯天盖,长鲸搅海镜。以予较之彼,犹自羞陷阱。
迁贸诩器利,矜盈谓气劲。一败遂为羞,大福至不更。
无乃过棼云,制身宜自订。言毕忽无睹,风息梦亦醒。
人生千里与万里,黯然销魂别而已。
君独何为至于此,山非山兮水非水。
生非生兮死非死。十三学经并学史,
生在江南长纨绮,词赋翩翩众莫比,
白璧青蝇见排诋。一朝束缚去,上书难自理。
绝塞千里断行李,送吏泪不止,流人复何倚。
彼尚愁不归,我行定已矣。八月龙沙雪花起,
橐驼垂腰马没耳,白骨皑皑经战垒,
黑河无船渡者几,前忧猛虎后苍,
土穴偷生若蝼蚁,大鱼如山不见尾,
张为风沫为雨,日月倒行入海底,
白昼相逢半人鬼。噫嘻乎悲哉!
生男聪明慎莫喜,仓颉夜哭良有以,
受患只从读书始,君不见,吴季子!
柳花风急赛清明。小儿擎。走倾城。一纸身躯、便欲上天行。
千丈游丝收不住,才跌地,倏无声。凭谁牵弄再飞鸣。
御风轻。几人惊。江南二月听呼鹰。赵瑟秦筝天外响,弹不尽、海东青。
画栏深锁鸳鸯暖。照素影、花枝软。绿云斜亸,宝钗欲坠,倦起日高犹懒。
嗔道是、风帘捲。半抬身、慵开娇眼。阁外青山点点。
问平畴、绿芜谁糁。玉骢嘶去,欲窥还避,肩倚侍鬟微掩。
凝望处、双眉敛。似不禁、燕拘莺管。
京江流自急,客思竟何依。
白骨新开垒,青山几何围。
危楼帆雨过,孤塔阵云归。
日暮悲笳起,寒鸦漠漠飞。
把君诗卷问南鸿,憔悴看成六十翁。老去祇应添鬓雪,愁来那得愈头风。
田园芜没支筇懒,书画萧条隐几空。犹喜梅花开绕屋,腊醅初熟草堂中。
翁子穷经自不贫,会稽连守拜为真。是非难免三长史,富贵徒夸一妇人。
小吏张汤看倨傲,故交庄助叹沉沦。行年五十功名晚,何似空山长负薪。
形胜当年百战败,子孙容易失神州。金川事去家还在,《玉树》歌残恨未休。
徐邓功勋谁甲第,方黄骸骨总荒丘。可怜一片秦淮月,曾照降幡出石头。
近臣持节渡滹沱,捧册遥临鹫岭过。故国重沾周雨露,新恩偏到晋山河。
分桐帝子宗藩盛,负弩诸侯保障多。明主不忘骢马旧,莫因归省恋烟萝。
秋郊旱魃昼人立,野老哀吟如雁声。龙工戢翼潭水落,毕星藏光溪月明。
霹雳枣枝天将令,太乙瑶坛玄女旌。澍雨千村感谁赐,神功云是易仙卿。