阴阴定是过残年,积雪才晴又满天。山寺寻梅谁怕冷,地炉烧竹自无烟。
斋蔬清洁朝朝食,诗草纵横日日编。更有身心空寂处,夜禅多在佛灯前。
闲与芦花立水边,归心客思两茫然。夕阳收尽天风急,一树寒鸦落野田。
白雪满头颅,何堪涉畏途。不知乡信去,曾达故人无。
日落鸦声急,天空雁影孤。定应吟望处,思忆到江湖。
自喜寻幽夜,新当及第年。还将天上桂,来访月中仙。
行逢葛溪水,不见葛仙人。空抛青竹杖,咒作葛陂神。
寂寞甘泉路,君王不复来。旌旗空缥缈,兰麝已尘埃。
宝鼎移朱舫,金茎卧绿苔。柏梁春夜雨,惟有野棠开。
宣尼靡外慕,居易罔不宜。牛羊茁以蕃,乘田何足卑。
两君盛好会,扬扬正厥辞。九夷亦云居,厄陈恒若兹。
子其景高矩,慎毋侥倖为。松柏俟岁寒,桃李荣春姿。
凡百安所遇,圣人良可希。
清晨过龟山,水势凌日盛。突兀淮渎祠,空影浮相映。
我思无支祈,何得窃权柄。古后逭其诛,后世及以政。
夏鼎民可知,鲁囚吾不敬。廿里老子山,私念未及竟。
大风翻然起,天水势一迸。长桅势忽倾,连舫声相并。
有力皆上掀,无雷欲下轰。南辕折不回,退鹢旋复迎。
众喊张臂持,万沤陷胸迸。竭力乃抛锚,遇浪如碰钉。
鼓轮就浅濑,牵绳依幽屏。船身顿而蹶,蟆腹号以膨。
激石居未安,得雨势益横。家人吐狼藉,水鸟飞觇矎。
我心知其故,且卧待起定。召寇固有因,论理亦太横。
欹枕久不宁,搴帷若有侦。何物类狝猴,跳踉赤臂胫。
大笑至口耳,其语乃可听。轻薄神所羞,冯暴尔何轻。
但遣稽程期,未至忧性命。寓老启方幼,威福惟予正。
庚辰与童律,不用且久病。世人不悟此,辄思与我竞。
大鹏犯天盖,长鲸搅海镜。以予较之彼,犹自羞陷阱。
迁贸诩器利,矜盈谓气劲。一败遂为羞,大福至不更。
无乃过棼云,制身宜自订。言毕忽无睹,风息梦亦醒。
人生千里与万里,黯然销魂别而已。
君独何为至于此,山非山兮水非水。
生非生兮死非死。十三学经并学史,
生在江南长纨绮,词赋翩翩众莫比,
白璧青蝇见排诋。一朝束缚去,上书难自理。
绝塞千里断行李,送吏泪不止,流人复何倚。
彼尚愁不归,我行定已矣。八月龙沙雪花起,
橐驼垂腰马没耳,白骨皑皑经战垒,
黑河无船渡者几,前忧猛虎后苍,
土穴偷生若蝼蚁,大鱼如山不见尾,
张为风沫为雨,日月倒行入海底,
白昼相逢半人鬼。噫嘻乎悲哉!
生男聪明慎莫喜,仓颉夜哭良有以,
受患只从读书始,君不见,吴季子!
柳花风急赛清明。小儿擎。走倾城。一纸身躯、便欲上天行。
千丈游丝收不住,才跌地,倏无声。凭谁牵弄再飞鸣。
御风轻。几人惊。江南二月听呼鹰。赵瑟秦筝天外响,弹不尽、海东青。