山扉献幽异,十步九攒青。常以崄为绝,不知空更灵。
樛香云溜写,谷午日光亭。何俟桃花水,居然问采苓。
寥落羁栖向海隅,终年局促卧蜗庐。闲如白傅不饮酒,穷似虞卿懒著书。
永夜悲凉听蟋蟀,几回圆缺看蟾蜍。扶摇何日乘风去,独跨鲸鱼上碧虚。
王乔骖青鸾,缑岭碧云端。吹笙彻洛水,举手辞尘寰。
玄迹千载后,灵祠留世间。石坛风谡谡,仙音几时还。
绿鬓不服饵,白日凋朱颜。
秦时明月汉时关,万里长征人未还。
但使龙城飞将在,不教胡马度阴山。
有客有客髯而紫,左挟秦弓右吴矢。自言家本关中豪,黄金散尽来江沚。
年来倦上仲宣楼,裹粮且记侯赢里。腰间匕首徐夫人,河畔荒丘魏公子。
悬知吊古有深愁,慷慨登车不可止。自从盗决黄河奔,大梁未有千家村。
烽火但增新战垒,尘沙非复古夷门。短衣聊向将军幕,长剑终酬国士恩。
落日驱车临广武,春风试马出轘辕。丈夫佩印乃恒事,安能郁郁老丘樊!
王郎顾我深叹息,一见欢喜如旧识。此行不但为封侯,人生贵在抒胸臆。
江上杨花白雪飞,梁园芳草青袍色。盾鼻犹堪试彩毫,莺声聊为停珠勒。
醉后狂歌气若云,军中教战容如墨。春风拂地车斑斑,起看明月揽刀环。
平台宾客久零落,至今汴水空潺湲。怜予偃蹇风尘际,年来罄折雕朱颜。
已知苦被雕虫误,强弩欲挽不可关。待尔他年分虎竹,相从射猎终南山。
落日生蘋末,摇扬遍远林。带花疑凤舞,向竹似龙吟。
月动临秋扇,松清入夜琴。若至兰台下,还拂楚王襟。
泉沙耎卧鸳鸯暖,曲岸回篙舴艋迟。泻酒木栏椒叶盖,病容扶起种菱丝。
闇闇积雨浸城皋,四望平畴白浪高。太息人材无董贾,可怜经济属萧曹。
山东璧马祠河伯,海上旌旗拥贼壕。燮理自知廊庙贵,腐儒忧国谩心劳。
侧视窥霄汉,低飞近草莱。金韝时一脱,肉饱更须回。
大风西北起,江汉云飞扬。相知拓南土,展此万里疆。
飘飘赤羽旗,矫如飞龙翔。前军屯细柳,六师后张皇。
被服华衮裘,杂以明月珰。金相玉其体,文彩自成章。
桓桓虎贲士,左右罗干将。良马亦既闲,翩翩骊与黄。
彤弓卢矢倍,受言宜允臧。一举清吴越,再欣汉道昌。
恩泽沛若霖,闽海俱怀康。讴歌颂明德,乐矣华山阳。